In de achtergrond zijn er bij mij best wat dingen aan het bewegen de laatste 2 weken (Nieuwsgierig? Blijven lezen dan!). Ik heb de voorbije 5 jaar (of eigenlijk eerlijk gezegd al zo’n 15 jaar) een beetje een niet helemaal doordeweeks pad afgelegd, en dat heeft me gebracht waar ik nu ben. De volgende weken neem ik jullie graag stapje per stapje mee in het verhaal, niet omdat ik het gevoel heb dat mijn verhaal zo mega belangrijk is voor jullie leven, wel omdat ik in elke belangrijke mijlpaal iets meegepikt heb dat misschien voor jou ook wel eens een motiverend zaadje zou planten.
Dus op de planning van deze blog voor jullie: een verhaaltje en een levensles die ik daardoor heb opgepikt, misschien brengt het je wat, misschien ook helemaal niet.
Dus ik begin dan maar even met vertellen wie ik ben.
Ik ben Elise, ook door sommigen onder jullie bekend als de kleine avonturier, 27 (bijna 28) lentes jong - ja, ik tel in lentes, want de lente is toch het prachtigste seizoen, of niet? Ik verjaar ook in de lente, en ik vond dat altijd geweldig, want na een donkere, koude winter geniet je des te meer van de zonnestralen en het nieuwe leven in de natuur, of althans ik toch. Ik vroeg me ook lang af of de vogeltjes zich tijdens de winter verstopten, want er is altijd die eerste dag in de lente waar ze ineens terug wakker worden en hoorbaar aanwezig zijn. Dat idee testte ik even uit dit jaar, deze winter. Deze koude, lange winter waarin we allemaal in lockdown zaten, en ik na 2 jaar zonder winter - ik reisde in de Europese winter namelijk de voorbije 2 jaar telkens erg slim naar ergens waar het zonnig en zomers was - nu terug in België was en dan maar ‘bij gebrek aan beter’ het plezier en de gezelligheid en de pracht van de winterse natuur zocht in een omgeving waar er misschien op het eerste zicht weinig avontuur is. En probeerde om een zaak op te bouwen in een sector die volledig in duigen aan het vallen is (namelijk sport & evenementen).
Long story short: de vogeltjes fluiten wel in de winter, als je er maar even de tijd voor neemt om ernaar te luisteren. Zo, daar heb je dan al mijn eerste sprankeltje wijsheid die ik de voorbije winter leerde.
En ineens is dat ook het begin (niet chronologisch, zo werkt mijn hoofd niet altijd), van het verhaal, wat jullie al een groot inzicht geeft in wie ik ben en hoe ik in het leven sta. Ik ben een stevige positivo en heb lang dan ook enkel gefocust op de positieve dingen in het leven en me daar vooral aan opgetrokken. En de pijnlijke, verdrietige dingen, die stopte ik dan maar mooi weg in een doosje ver in m’n achterzak. Ik ben nog steeds een positivo, maar heb door heel veel bloed, zweet en vooral tranen ontdekt dat het leven nu eenmaal niet enkel sunshine & rainbows is. En dat door die donkere, verdrietige dingen weg te stoppen, het enkel groter en pijnlijker werd.
Pas wanneer ik zowel de winter als de lente accepteer en bekijk met z’n perfectie en onvolmaaktheden samen, is het leven altijd mooi, gek genoeg ook in een winter die nooit volledig lijkt voorbij te gaan. En ja, met die metaforische winter spreek ik ook over dat bewuste virus dat ons sinds maart 2020 op een andere manier naar het leven doet kijken en van de ene lockdown naar de andere loodst tot vandaag.
Eerlijk gezegd heeft dat specifieke virus wel een impact gehad op mij, net zoals iedereen, maar het heeft me geen windeieren gelegd (wat een gekke uitspraak haha - wat zijn zelfs windeieren?). Het heeft mijn puzzel en mijn pad alleen maar duidelijker belicht. Dus daar gids ik jullie de volgende weken een voor een door.
Levensles voor deze week is dus:
De vogeltjes fluiten wel in de winter, als je er maar even de tijd voor neemt om ernaar te luisteren.
Of ook: aangename dingen, kleine gelukskes, positieve gebeurtenissen om dankbaar voor te zijn, die zijn er altijd. Ook in donkere momenten. Dus neem vooral af en toe even jouw tijd, wat dat ook voor jou mag betekenen, om erbij stil te staan.
Tot binnenkort, lieve mens!
Veel liefs, Elise
@ventuurcoaching