Hee jij daar, welkom hier op de website van Ventuur!
Ik ben Elise, de eigenaar en inspirator achter het bedrijf.
In het voorbije jaar nam ik jou mee, in mijn verhaal.
Dat verhaal, da’s natuurlijk nog niet af. Ventuur groeit, en dat mag blijven groeien.
Maar ook letterlijk is dat verhaal nog niet af.
Ik nam ooit de tijd om jou door die verhalen te loodsen. Ik schrijf graag, hoor. Maar soms geraak ik vast. Of zijn er nu eenmaal andere prioriteiten op m’n pad.
Maar weet je waar nu een van m’n volgers me aan herinnerde? Ik begon het verhaal te schrijven, om jou er doorheen te loodsen hoe Ventuur er nu eigenlijk kwam. En ik kwam nooit tot het effectieve begin van Ventuur, oeps. #sorrynotsorry, maar bij deze dus.
Beginnen bij het begin, dat mag je doen bij de eerste blog. Neem rustig je tijd, hoor. Die blogs, die blijven rustig staan.
Daarin vertel ik hoe ik een echt wel de grootste fan ben van de lente. Altijd geweest, da’s ook wanneer ik verjaar. En vandaag, wanneer ik met dit verhaal de cirkel rond maak, mag ik m’n 29ste lente vieren.
Da’s exact een jaar nadat ik, samen met jullie, virtueel officieel Ventuur in de wereld duwde. Amai, dat was een mooie dag, echt.
Ventuur effectief opstarten, dat deed ik al vroeger eigenlijk.
Dat startte op 1 november 2020. Ineens boembats als zelfstandige in hoofdberoep.
“Nou, interessante levenskeuze, Elise!”, denk je nu zo misschien.
Ja, dat was het ook. In de tweede blog vertel ik je hoe dat komt, dat ik soms wel stevige levenskeuzes maak.
En zo sprong ik op 1 november in het ondernemerschap.
Net op de dag dat ik tegen mijn boekhouder zei: “Yes, ik start als zelfstandige in hoofdberoep!” zei de Belgische overheid: “Alles gaat dicht.”
En kon, ik als grote extravert (daarover later meer), al datgene wat ik graag in ‘t echt met iedereen wou delen, nu even ‘on hold’ zetten.
On hold, ja nee. Niet hierzo.
Ik wist, Ventuur, dat klopt. Geen reden om te panikeren dus, ik had vertrouwen.
Ik ben ondersteund. Ondersteund? Vertrouwen?
Aha, dat lees je in de derde blog.
Da’s het vertrouwen van het universum. Of mijn beschermengelpapa.
Call it what you will, maar ik weet dat ik altijd liefdevol terug op m’n pootjes gezet wordt.
Die eerste 6 maanden, dat was eerlijk gezegd een lange winter.
Met financiële zorgen & next level oplossingsgericht denken.
Weet je?
De watertjes die ik doorzwom voor de start van Ventuur, die waren eigenlijk ook echt niet altijd een ponykamp. Hoe ga je daar dan door? Dat wist ik toen niet, nooit niet.
Ik wist en weet alleen dat vertrouwen & oplossingen zoeken mij steeds vooruit helpt. Dus dat bleef ik ook gewoon doen. Ook in de momenten waarin ik eigenlijk mijn boterham op m’n bord niet meer kon betalen.
Want in heel het verhaal: Ventuur, dat klopt gewoon. Dat zit juist. Ik stel het dus zelfs niet in vraag. Ik als zelfstandige in mijn eenmanszaak, dat klopt.
Want dat, da’s de ultieme vrijheid. Da’s thuiskomen voor mij. Die vrijheid, ik beleefde die al eerder en wilde die ook groter maken.
Daarover lees je meer in de vierde blog.
En zo zoek ik oplossingen, keer op keer. Elke dag opnieuw, ook voor Ventuur.
Ook in die eerste 6 maanden (november 2020 tot april 2021), die lange winter.
Waarin ik dus ontdekte dat vogeltjes ook fluiten in de winter.
En dat het leven seizoenen heeft, en dat elk seizoen schoon kan zijn. En dus ook elke dag. En elk moment.
Waarom gingen daar 6 maanden over dan, tussen de beslissing die ik maakte & wanneer ik Ventuur effectief lanceerde?
“Tijd brengt raad”, zegt mijn grootvader telkens. Verdorie, ik ben echt niet geduldig.
Maar, dat leer ik dus wel, ook vandaag. Daarover seffens meer. Maar ik leer dus wel geduldig zijn, en de tijd zijn ding te laten doen. En te vertrouwen - oh ja, dat had ik al gezegd. In die 6 maanden pikte ik elke opleiding mee die ik kon en die goed voelde, gratis of heel goedkoop weliswaar.
Want dat idee van Ventuur, dat moest allemaal nog wat rijpen.
Wist ik veel waarin ik wilde coachen?
Ik was al Zumba teacher & yoga teacher & teambuilder. En in die tijd kon in verder op ontdekking. Ik gunde mezelf de tijd om te ontdekken. Uit te proberen. Te coachen, vanuit vrijheid & goesting & nieuwsgierigheid.
Ik dook in de wijsheden van Jay Shetty, Tony Robbins, Michael Singer, Magali Peysha… Geld investeren, dat was beperkt. Maar m’n tijd, die werd goed besteed aan elke vorm van zelfontwikkeling die ik maar kon vinden. Ik werd breath coach, ik bewoog, dook in mezelf, ik kocht de juiste boeken...
En ik leerde loslaten. Want samenwerkingen, dat kan geweldig zijn, als vrijheid ook mag blijven bestaan. Bij mij dan toch.
Loslaten, ik leerde dat al in Nieuw-Zeeland. En ik leerde dat opnieuw bij de opstart van Ventuur. En eigenlijk elke dag opnieuw. Meer over dat avontuur in Nieuw-Zeeland vind je in blog 5.
Gek, hoe alles in een spiraaltje telkens weer terug komt. Groei, da’s stapje per stapje. En telkens kom je weer op gelijkaardige punten terug. Maar, dan anders. Ofzo.
Alleszins toen, 7 april 2021 - vandaag 1 jaar geleden, begon ik dus officieel om die boodschap stilaan te verkondigen. Stilaan zeg ik nu, maar da’s gelogen. Dat vloog eigenlijk redelijk snel als een raket in gang.
Sinds die dag, heb ik geen financiële zorgen meer. Da’s ook gelogen: ik heb nog wel financiële zorgen, maar die zijn - telkens wanneer ik m’n boekhouding effe op orde zet - niet gegrond.
Zorgen, ja - die waren er wel. Want als zelfstandige is zekerheid je eigen verantwoordelijkheid, elke dag opnieuw.
Zekerheid & vrijheid, dat lijkt soms volledig haaks op elkaar te staan. Tot To Walk Again VZW terug in mijn leven kwam.
Ja, ik zeg terug. Want ik kende hen al, en zij mij ook een beetje.
Van toen in die tijd dat ik bij Nike werkte en m’n ogen openhield voor een nieuwe opportuniteit. Toen kwamen zij al op m’n pad met een vaste job als coördinator bij Sport & Bewegen. Dat klonk echt wel cool, maar ik trok toen die deur even terug dicht. Vrijheid was voor mij op dat moment belangrijker dan zekerheid. En ook: vertrouwen dat dat wat juist is voor me, wel terug zal passeren.
Ja, ook hier komen bepaalde boodschappen weer terug. Want die droomjob manifesteren, een beetje per ongeluk. Dat deed ik nog al wel eens. Dat verhaal, dat lees je in blog 7.
Dus, de zomer van 2021 spendeerde ik als freelance coördinator Sport & Bewegen of zoals ik het liefst zeg: tandem samen met Sofie, om de zomerkampen van To Walk Again VZW in goede banen leiden. Sofie, die zit aan het stuur, en ik trap mee.
Mannekes, die tandem - da’s gezellig. Da’s een win win win win win win voor het hele universum.
Sofie en ik, wij zijn een goed team. Ik vond zekerheid, zowel financieel als emotioneel. En eigenlijk, To Walk Again: da's een goed team. Heb je al eens gezien wat voor een gigantisch schone dingen To Walk Again realiseert? En daar mag ik bij horen, vanuit vrijheid & met zekerheid.
Ik denk niet dat ik kan uitdrukken hoe gigantisch dankbaar dat me allemaal maakt. Dat dat vertrouwen en die goesting en dat wat ik gigantisch graag doe - op alle vlakken van Ventuur - mij effectief een inkomen geeft waardoor ik vrij & deugddoend en echt het leven kan beleven op mijn manier. Wow.
Ja, het kan dus.
Niet alleen voor mij trouwens, want: het aantal zielen dat ik heb mogen laten bewegen en ademen en leven - kortom, laten beleven hoe schoon het leven kan zijn op elk moment, elke dag… Da’s eigenlijk ontelbaar, nu al.
Da’s veel groter dan wat ik hier in woorden of geld of cijfers zou kunnen neerschrijven.
Da’s gigantisch waardevol, echt. En dat vergroten we dus, samen. Want ik mag mensen eraan herinneren hoe waardevol het leven kan zijn als je het bewust & op jouw manier leeft, en die mensen die inspireren op hun beurt weer anderen. Zie je dat? Hoe Ventuur een gezelligere wereld creëert? Beginnend bij mezelf, en zo ook voor anderen. Voelt soms als een illusie. Maar dat is het dus niet, he. Wow.
Het kan dus ook voor jou, echt. Beloofd.
Denk je nu: “Ja ja, Elise. Dat zal allemaal wel. Jij hebt gewoon chance. Ik zit hier wel met een lening en kinderen en ouders om voor te zorgen en een job waar ik niet uit kan en…”
Ja, ik snap het. 6 jaar geleden had ik nooit of te nimmer dit allemaal met mijn kleine hoofdje kunnen bedenken. Het enige wat ik deed was zeggen: “Zo niet, ik wil het anders. Ik wil het op mijn manier.”
Die kracht die ik toen vond, en nadien verschillende keren terug vond wanneer ik ze weer verloren had, daar gids ik je graag door in blog nummer 6.
Want neen, bij mij loopt het ook niet allemaal op wieltjes. Echt niet.
Het leven heeft zo z’n seizoenen, ups & downs. De zomer, dat was knallen.
En na die raketzomer, geraakte ik vast.
Er was ineens zoveel dat ik kon doen met Ventuur. En toen deed ik helemaal niks meer. Ik wist niet waar te beginnen. Achteraf gezien, was dat gewoon het leven dat z’n gangetje mocht gaan. Ik mocht effe rust nemen. Dat deed ik ook. De tijd nemen om alles terug in de plooi te laten vallen.
En toen schreef ik blog nummer 8.
Alle puzzelstukjes klopten, voor mij. Maar eentje, dat blijft een energievreter.
Door die blog te schrijven, en dat deeltje van de voorbije 4 jaren achter me te laten (de deur is nog niet helemaal dicht trouwens, #tobecontinued & #itscomplicated), kon ik terug ruimte vinden in Ventuur.
Mijn eigen puzzel, die ligt. En die mag groter en interessanter worden dan ik ooit zal kunnen bedenken in m’n hoofdje.
Maar dat kan enkel als ik mijn energie blijf voelen & laten stromen.
En zo kwam er LEEF, het online avontuur naar ECHT leven.
Al de rest van Ventuur dat ik neerzette vorig jaar 7 april 2021, dat blijft.
Da’s persoonlijke coaching in ademhaling & bewustzijn.
Da’s To Walk Again.
Da’s Zumba.
Da’s #elkedagvakantie.
Dat loopt, en dat klopt. Maar LEEF, dat komt daartussen. Dat komt erbij, en dat past. Die puzzel past.
LEEF, da's een verhaal van energie, vanuit vrijheid.
Da’s eigenlijk, als je ‘t mij vraagt, de puzzel die ik vond de voorbije jaren, waarbij ik nu ook anderen puzzelstukjes mag aanreiken en daar hun ding mee mag laten doen. Da’s een avontuur & een wereldreis, voor eender wie graag mee reist in zichzelf.
Zo, da’s het verhaal van Ventuur. Hoe het er kwam, en dat schrijf ik nu:
Alleen, bij mezelf, in m’n Pipi Langkous huisje, in isolatie.
Even kaderen: ik ben een giga extravert - mijn batterijtje, dat laadt op MET mensen. Mijn batterijtje wordt helemaal depressief als ik niet elke dag wel eens een mensje zie.
En nu denk je misschien: “Oh jee, overleeft Elise dat wel?” Awel, ja dus!
Zo blijkt. Ik heb geleerd om alleen te zijn. Om veilig te zijn, op mezelf zo. Om op mezelf te steunen. Om thuis te komen. Om die angst van alleen te zijn, zonder iemand, los te laten. Hierzo, in mijn huisje, op m’n eentje.
Also: ik ben nooit echt alleen. En jij ook niet. Dat leerde ik dus ook.
Mensen zijn nooit echt alleen eigenlijk. De grootste kracht van mensen, da’s dat we elkaar hebben. En dat we ook uniek volledig onszelf mogen zijn, in alle facetten van wie die zelf jij bent.
En dat, dat vond ik in energie, vanuit yoga.
Daarover maakte ik nog snel een extra blogje, nummer 9. Ga je die ook even bekijken?
En dat maakt deze blog nummer 10, dan klopt het mooi zo. Want da’s nu net ook het aantal modules die we in LEEF stap per stap gaan doorlopen - hoppakee!
Nieuwsgierig naar hoe dat juist zit? Je vindt ALLES over die wereldreis & het online avontuur hier. En oeps, ik had je steeds & altijd beloofd om wat inspiratie te brengen in elke blog. In deze laatste twee is dat misschien wat anders, denk ik. Ik laat het open deze keer. Volledig aan jou, want het is jouw pad.
Welke inspiratie haalde jij hieruit? Laat het me weten, want amai - dan gaat m'n hartje zingen. En dan weet ik ook alweer waarom dat verhaal delen toch wel waardevol is geweest. Oh ja nee, het verhaal is niet af.
Dat zal het meteen nog niet zijn. Blijf je graag op de hoogte? Kom erbij, op planeet Ventuur.
Of eender waar je me mag vinden.
Want nee, je bent niet alleen. Niet op de wereld, en zeker niet op planeet Ventuur. Daar ben je altijd welkom.
Hoppakee, de cirkel is rond!
Ik ga dan nu verder bouwen aan Ventuur, he.
Amai, wat kijk ik er al naar uit om te zien hoe ook jij mee bouwt aan die gezelligere wereld van ons! Liefs, Elise
