Er was ooit eens een jaar of 4 geleden een Elise met ferme hartzeer. Een gebroken hart, dat gebeurde wel vaker bij haar hoor. Want als je ervoor kiest om echt te leven, dan voel je. Veel.
Dus ook de zalige, prachtige, liefdevolle momenten van het leven. En ook de druilerige dieperik.
Op dat moment, zoek ik naar mensen rondom me. Want verbinden & nieuwe verhalen & nieuwe mensen leren kennen - daar krijg ik energie van.
Hoe dan? Tinder, ah ja.
Misschien denk je nu: “Ja, da’s om te vogelen."
Dat was het misschien ook deels wel, het fysieke en intieme contact terug vinden dat je zo’n verdriet geeft als je iemand mist na een relatiebreuk. Maar voor een deel was het ook gewoon het gezellige, het zoeken naar iemand om gewoon toffe dingen mee te doen.
En toen vond ik Sam.
Geen commitment – nee, nee. Dat wilden we allebei niet. Gewoon wat gezellig gezelschap, ja dat weer wel.
En mannekes, dat kan ik nu is ferm aanraden se.
Want zo daten zoals wij deden – dat was echt geweldig tof!
Onze eerste date? We gingen schaatsen. Onze derde date? Pletwalsen op de werf van Sam (oh ja, hij is werfleider, hij bouwt bruggen – dat komt later nog terug).
Onze vijfde date? Op shortski naar Frankrijk. Die shortski, ik denk dat ik daar voor de eerste keer een gevoel van vrijheid ervaarde in mijn volwassen leven.
Als je hier al eerder blogjes kwam lezen, wist je dat vrijheid voor mij een kernwaarde is – sinds ik die toen voor de eerste keer ervaarde, en later nog vaker. We reden samen zo'n 1000km en die dag, dat was de eerste keer ooit dat ik besneeuwde bergtoppen zag. Ik had trouwens nog nooit echt gesnowboard, buiten een les van 2 uur indoor in Aspen. Dat vond vrije ziel Sam niet zo amusant. En eerlijk gezegd, ik sukkelde ook liever op mezelf. Dus we gingen die eerste dag al snel onze eigen vrije weg.
Om 17u moest ik wel even de reddingsdiensten bellen (oeps, sorry mama – ik had dat jou nog niet verteld denk ik?) – da’s nog een heel ander verhaal. Die ervaring, dat was m’n eerste moment met sneeuw & bergen onder m’n voeten. Ja wow, ik was echt heel snel verkocht.
Ik typ dit nu trouwens vanuit de bus richting Andorra – op weg naar mijn 2de sneeuwavontuur. Op m’n eentje deze keer. En dat vind ik alleszins ook helemaal enig.
Maar dat ding dat wij toen gaande hadden – Sam & ik - wat was dat dan juist?
Wel gezelschap willen maar verder geen commitment?
Dat bracht soms wel wat extra open communicatie met zich mee, en eigenlijk – dat was niet altijd simpel, maar we vonden steeds onze common ground wel weer.
Sam gaf zo tijdens een gesprek aan dat hij iemand zoekt die zou zeggen: “Goed, we pakken onze spullen, en we zijn weg. Naar Oostenrijk, tussen de geitjes gaan wonen.” En die persoon, nee – die was ik toen wel echt niet. Dat was inderdaad niet iets dat ik zomaar zou zeggen, zo zag ik mezelf toen echt ook niet.
Maar die frisse start, gewoon weg gaan en opnieuw beginnen… Ja, dat wel. Toen Sam dat zei, besefte ik heel goed – dat wilde ik toen wel.
Daar zat ik eigenlijk ook al even naar te zoeken met de vraag: van 0 terug opnieuw beginnen - hoe dan? En door het geitjes verhaal wist ik ineens: Ah ja, dat kan ook, zonder de hoe al te weten. Voor mij geen geitjes en Oostenrijk per se. Maar alles laten vallen en helemaal vrij zonder verwachtingen of to do’s doen wat ik wil – ja, dat wel.
Dus ik bekeek mijn opties over ontslag nemen en reizen. En dat deed ik, hoppakee. Het proces van ontslag nemen niet zo snel hoor, er gingen wel wat weken over. Maar eens ik die optie overwoog & het zenuwachtige enthousiasme voelde viben, kon ik niet meer niet mijn ontslag geven.
Toen (nu zo'n 4 jaar geleden), wanneer ik mijn ontslag gaf, was Sam nog steeds gezelschap, geen commitment.
“En wat ga je dan doen eigenlijk? Waarom niet fietsen?”, vroeg Sam.
Ja, da’s waar. Ik vind dat leuk, fietsen. Da’s ook duurzaam. En da’s goedkoop.
Ja, dat zag ik wel zitten.
En Sam, die had daar al wat ervaring mee. Hij fietste zo ooit in de winter door Tirol. Ik kan je zeggen: dat doet verder niemand. Maar Sam wel, want die had een grote droom in zijn achterhoofd waarvoor hij zich aan het voorbereiden was.
Zo fietsen zoals Sam – nee, dat was dan weer niet wat ik wilde. Dus ik zocht ’t een en ander op, ik vroeg tips van mensen rondom me. Niet van Sam, want die was altijd wat te extreem in z’n avonturen. Ik zou dit doen op mijn manier.
Kamperen daarentegen, dat mocht hij me wel leren. Dat deden we al wel eens samen. Die eerste keer kamperen met hem, was ook gewoon voor mij de eerste keer, ooit. En dat was soms koud, die slaap ging niet altijd zo goed. Maar eigenlijk was dat altijd best gezellig. Ik leerde dus kamperen & alles wat daarbij hoort (kampvuur maken, alleen slapen in de tent, tentje zetten, boskakken…), door Sam.
Ik had wat geoefend, op mezelf. En ging dan uiteindelijk vertrekken. En Sam wou wel effe mee. Dus ik vertrok, op mezelf, voor een week, om mijn ritme te vinden. En toen kwam Sam er even bij. Even, ja, want Sam is werfleider en zo’n bouwverlof dat duurt niet langer 3 weken.
Dat ik m’n ontslag nam, dat vond hij misschien wel inspirerend. Maar dat was (nog) niet wat hij wou.
Dus hij fietste mee, voor even.
En dat was eigenlijk echt heel gezellig. Niet gewoon gezelschap gezellig, maar beste vrienden gezellig. Ik wist toen al: verdorie – die Sam, da’s een interessante man. Ik leerde vrij zijn met hem & van hem. Hij is denk ik zowaar even wel het prototype van een vrije ziel (lees ook: commitment issues). En dat was exact de persoon die ik toen nodig had.
Dat was net wat ik wou: vrij zijn. Maar ook niet alleen.
Niet alleen willen zijn betekende in het verleden halsoverkop verliefd worden en mijn hartje en oningevulde behoeften (neen mannekes, niet alleen fysiek) laten opvullen door de andere persoon in de relatie.
Nu kon ik dat: niet alleen & toch wel vrij zijn, met Sam.
Hoe werkt dat dan in de praktijk? Wel, hij wandelde als een berggeit van de ene steen over de andere, vlotjes en in zijn natuurlijke habitat. Kop & kin & borst vooruit, met z’n lange benen en dus een stevige tred liep hij steeds ver voor op me. En zo kon ik zelf uitzoeken, zelf proberen, zelf sukkelen. En ook hulp roepen wanneer dat nodig was. Groeien, op een vrije & ook veilige manier.
Dat was cool, jongens, echt waar.
Dat voelde ik. En Sam ook, denk ik. Maar Sam ging weer naar huis, want zijn avontuur moest later nog komen. En ik fietste verder, want dat was mijn avontuur dat ik gecreëerd had.
Die eerste dagen nadat Sam vertrokken was, was ik stevig verloren hoor. Ah ja, want dat hulp roepen – ja, dat kon ik nog altijd wel doen met Sam erbij. Zonder Sam erbij ging dat ook nog, maar dan luisterden er andere mensen.
Zo kwam ik bij Hunza Ecolodge terecht. Om daar ook m’n vrije, veilige zelf te zijn. In een omgeving waar ik mezelf eigenlijk wel goed voelde, maar die nog echt heel nieuw & oncomfortabel was. Maar ik mocht gewoon zijn, net zoals zij dat deden. En dat was best gezellig eigenlijk, zonder Sam – met mezelf.
Na een paar weken in Hunza voelde ik me sterk genoeg in m’n schoenen om de tocht, alleen, vrij & veilig verder te zetten. En dat was het ook. Dat was me het avontuur wel. Daar kan je ook in een van m’n vorige blogjes (namelijk deze) wel wat meer over lezen. Maar dit verhaaltje, dit gaat over Sam in m’n leven. En dat verhaaltje is nog niet af.
In oktober fietste ik terug naar huis. Maar voor ik thuis kwam, was er Sam. De laatste kilometers & uiteindelijk het bordje Oevel terug in zicht – met de nodige tranen met tuiten van het avontuur achter me - fietste ik alleen. De kilometers net daarvoor, die waren met Sam erbij. En dat voelde eerlijk gezegd, los van het feit dat mijn route alleen het coolste stuk van mijn heel avontuur was, als thuiskomen.
Ik wist: Sam is best belangrijk voor mij. Sam wist dat misschien omgekeerd ook, maar dat uitspreken – nee, dat deed hij niet. Misschien wou hij het niet, misschien voelde hij het niet. Dat zal je eens aan hem moeten vragen.
Ik had toen, na best wat veel verschillende huisjes/thuisjes verspreid over 3 maanden, al wat meer een notie wat voor mij net wel en net niet als thuiskomen voelde.
En bij Sam, bij hem kwam ik thuis. Altijd opnieuw.
We spendeerden dus terug momenten samen, maar voor heel even. Want mijn volgende avontuur, dat had ik al in m’n achterhoofd. 1 maand dus, genieten van terug ‘thuis’ zijn – bij mijn familietje maar eigenlijk ook bij Sam.
En dan vloog ik weer weg. En deze keer had ook Sam zijn avontuur meer concreet in mijn hoofd. Het mijne en het zijne, die wegen leken toen heel ver te scheiden. Dus toen ik vertrok naar Nieuw-Zeeland, namen we afscheid. Wetende dat we elkaar niet snel of misschien zelfs nooit nog terug zouden vinden.
Tot ik een 2-tal weken in Nieuw-Zeeland was, en Sam liet weten dat hij vliegtickets geboekt had. Naar Nieuw-Zeeland. Want ook in de winter is er een bouwverlof, van 2 weken dat hij mits het inzetten van wat overuren wel wat kon uitbreiden naar 2,5 of zelfs 3 weken.
We hadden het er wel eens over gehad hoor, dus een complete verrassing was het niet. Maar 3 vluchten heen & 3 vluchten terug voor nog geen 3 weken aan de andere kant van de wereld – zo gek had ik Sam niet geschat. Ik was toen wel vollenbak mijn plannen daar aan het uitleggen. Ik paste ze dus aan naargelang zijn komst en hoppakee – toen was hij ineens daar terug.
Die 3 weken in Nieuw-Zeeland met Sam, da’s nu nog steeds de reis van mijn leven geweest.
Met z’n 2 in mijn busje, dat prachtige onherbergzaam, magisch land vol lege prachtige plekken ontdekken. Dat was #vanlife, the best kind of life. Vind ik nu nog steeds eigenlijk. De vrijheid en toch luxe van je eigen huisje op wielen, ja dat is het.
Na 3 weken vertrok Sam, opnieuw afscheid. Dat wisten we altijd, dat de periode kort was. En eigenlijk werkte dat voor ons wel. Eigenlijk, nu achteraf gezien, is dat ‘living in the present moment’.
In het huidige moment kunnen genieten van wat er is, en daar gewoon mega dankbaar & gelukkig van worden – los van het nakende afscheid en verdriet dat daarbij komt kijken.
En, dat weet ik nu, is zowat de kernboodschap van wat yoga betekent: in het huidige moment leven & loslaten wat er staat te gebeuren in de toekomst.
Dat leerde ik niet op mijn yoga mat, maar wel in mijn relatie met Sam – telkens opnieuw.
Vraag je je nu af: "Maar allez Elise, hoe kan dat nu werken?" Voor ons werkte dat. Wij waren graag bij elkaar. Maar gunden elkaar ons eigen geluk.
Hij zijn pad / avontuur, ik het mijne.
Wanneer we fysiek in elkaars buurt waren, kozen we om ook fysiek niemands anders gezelschap op te zoeken. Wanneer we fysiek ons eigen ding deden en dus geografisch ergens anders waren, waren we emotioneel verbonden maar dat gezelschap – da’s een basisbehoefte. We wisten dan van elkaar wat er aan de hand was en ook daar: open communicatie. En elkaar gezellig gezelschap gunnen wanneer we dat zelf niet konden bieden.
Oh ja, het verhaal is nog niet rond. Maar ik wil alvast wat inspiratie meegeven met jou. Want dat weet je: die inspiratie krijg je er bij deze blogjes (en ook bij de nieuwsbrief) telkens gratis bij.
Bij deze jouw inspirationele vraag van vandaag:
hoe kan jij in je relatie meer bewust van het moment genieten,
los van wat er ooit gebeurde of er nog te gebeuren staat?
In the present moment, that’s where happiness is found.
Of ben je aan het daten? Hou het vooral gewoon gezellig – geen druk / toekomstplannen. Wees nieuwsgierig naar de persoon tegenover je, maak er een leuk moment van – elke date opnieuw. Of die nu nieuw is of al de 5450ste date is met je partner – want ja, ook dan kan je dat nog nieuw & gezellig maken, toch?
Maar dus, het verhaal is nog niet rond.
Dat dachten we dus wel wanneer we in Nieuw-Zeeland afscheid namen. Want ik wist dat Sam zijn avontuur er ook zat aan te komen. Wij namen afscheid in Nieuw-Zeeland in januari. Hij zou in maart zijn fiets uit de garage rijden en naar China fietsen over de Zijde-route. Ik zou pas in april terug in België zijn.
Dus als je qua kalender kan volgen betekent dat na 3 prachtige weken samen, we toen afscheid namen in Nieuw-Zeeland, want onze paden zouden scheiden, voor onbepaalde tijd.
Maar dat deden ze dus niet. Want wij planden onze avonturen zo dat we elkaar toch nog terug vonden. Ik vloog van Nieuw-Zeeland naar Hongarije. Hij fietste in 2 weken naar Hongarije (ja, da’s ver & snel – hij heeft lange benen, dat zei ik al, toch?).
Daar vonden we elkaar opnieuw, voor 2 weken. In Hunza. Mijn tweede thuis, en toen gebleken ook wel de zijne.
En dan vonden we elkaar fysiek even niet meer, voor 6 maanden. Of langer. Hij was vertrokken op zijn avontuur: blijven fietsen – tot zijn gat zeer doet.
Dat avontuur, dat was het zijne. En ik had toen eigenlijk mijn grootste reisbudget al ferm opgesoupeerd.
Ik ging dus wat werken. Eerst in Slovenië – dat verhaal vind je in dit blogje.
Lees het even zou ik zeggen, als je er tijd voor hebt. Want mijn commitment naar Sam toe veranderde toen nog eens.
Het veranderde tijdens het fietsen al naar meer dan gewoon gezelschap, maar echt thuiskomen als beste vrienden.
En toen, wanneer ik ver weg was van Sam – hij in Iran & ik in Slovenië, veranderde het naar bewust commitment – bij mij. Ik wist dat hij het was, mijn mensje. Dat was & is hij voor mij. Hoe dat verhaal dan is voor hem? Dat zal je even aan hem moeten vragen.
Hoe wist ik dat toen dan? Ik had toen daar in Slovenië (lees het blogje, echt, het zal je misschien wel inspireren) ondersteuning nodig. Ik zag effe geen oplossingen in een moeilijke situatie. En Sam, hij gaf die ondersteuning – zelfs met 4794 km tussen ons in – exact zoals ik die nodig had om terug in mijn kracht te stappen.
Dus ik wist ook wat mijn volgende avontuur zou zijn: Sam achterna vliegen. En daarvoor zou ik dus eerst wat centjes verdienen.
Dat deed ik, bij V-Formation, en kon dan – vermoeid na 3 maanden vollenbak ‘tsjollen’ – 31 oktober met fiets in de doos en op het vliegtuig richting Nepal knallen.
7 maanden zagen we elkaar niet. En weet je: de meeste mensen zeggen dan: het was alsof het net gisteren was dat we elkaar zagen.
Maar dat vonden wij toen eigenlijk niet. We waren heel snel wel terug dichtbij elkaar, letterlijk en figuurlijk. Sam die was wel een ander mensje, zowel fysiek als mentaal. Ik misschien ook, dat weet ik niet zo goed.
Maar we startten dus ons avontuur, toen, samen.
Ik kon eerlijk gezegd niet volgen, fysiek dan. En mentaal misschien ook niet. Hij met zijn lange benen en al 7 maanden aan het ‘avonturen’ op z’n fiets, dat was mijn tempo niet. Onze tempo’s lagen voorheen al wel steviger uiteen, en dat was wel oké. Nu was het dat ook, en toch voelde ik me ofwel achterna bengelen, ofwel oververmoeid en nam ik een pauze terwijl hij verder fietste. Hoe dan? Ik de bus in, hij trapte met z’n beentjes verder.
Anyway, dat fietsen in Zuidoost-Azië – dat was dus niet altijd een ponykamp.
Wel een avontuur dus, en wat voor een. Klinkt misschien nu niet zo, maar ik zou het alleszins zo overdoen. En weet je, ik vertrouw Sam eigenlijk sindsdien met mijn leven. Niet zozeer blindelings (haha, Sam zijn zicht op veilig vs. beangstigend is nu eenmaal wat anders dan het mijne), maar wij twee – wij zijn wel een goed team eigenlijk. Altijd geweest.
Oh en ah ja, toen was er COVID.
Ineens, toen we in Thailand waren kregen we allerhande gekke vragen over een virus dat wel gevaarlijk dichtbij ons was. Thailand – Wuhan, dat is zowat dezelfde afstand als Brussel – Istanbul. Niet echt heel dichtbij dus, maar goed.
Wij merkten eigenlijk maar pas wat gekke situaties op toen we door Vietnam (2 landen later dan Thailand) fietsten. Daar had de overheid ineens alle scholen dichtgedaan, en dat was ons wel opgevallen. Verder fietsten wij gewoon leutig verder.
Tot we aan de zee kwamen in Vietnam. Sam fietste van België, langs 7 zeeën tot hij uiteindelijk niet verder kon.
En van daar planden we dan het vliegtuig te nemen tot in Zuid-Korea. Maar daar dacht COVID dus anders over. Want het virus legde op dat moment Zuid-Korea even lam, dus vliegen van Vietnam naar daar – dat was geen optie. We checkten bij de airline: wat was dan wel een optie? Japan?
Aha, 8u later stonden we in Osaka. "Wat nu gedaan?" En eerlijk: ik denk dat we de volgende 3 weken in hetzelfde stadium met dezelfde vraag in ons hoofd zijn blijven hangen.
Voorheen was het doel duidelijk, naar de zee fietsen. Maar in Japan, da’s een eiland. We hadden geen doel. Don’t get me wrong: Japan is geweldig interessant en prachtig om door te fietsen. Japan is ook echt wel een pak luxueuzer dan waar we voorheen bolden. We vonden dan ook op elke hoek van de straat WiFi en gebruikten die kans gretig om te zien wat er dan nu eigenlijk in de wereld aan de hand was.
De situatie veranderde ook zo snel. En als er nu iets is wat een fiets niet is (of toch niet zo in mijn geval) is het wel snel.
We vonden onze ‘dada’ dus niet meer. En toen we in Hiroshima arriveerden, kregen we het nieuws dat we nog 2 opties hadden:
Ofwel binnen dat en 3 dagen naar huis vliegen
Ofwel in Japan blijven voor onvoorzienbare tijd, want alle vliegtuigen zouden afgelast worden.
Ja nou, dat verandert de zaak wel. Ik had het plan om in april naar huis te komen, dus mijn hoofd stond stilaan al wel weer op thuis. Dat gebeurde altijd wel, na iets meer dan 4 maand in het buitenland. Ik ben een familie-mens, maar dat wist je misschien al wel. En dat is dus iets wat me altijd opnieuw na een tijdje weer terug naar huis roept. Sam, die zou nog verder fietsen. Niet in Japan, wel richting Amerika ofzo.
Ik belde met m’n mama. Altijd als ik op reis was, telde ze af naar het moment dat ik terug kwam. Ook al gunt ze mij tot op de dag van vandaag mijn ‘wanderlust’ maar die mama-zorgen, die zijn er altijd – dus ze zag mij altijd liever thuiskomen dan vertrekken. Tot toen, tijdens dat telefoontje vanuit Hiroshima. “Blijf daar, Elise. Hier is niets. Alles is leeg & zelfs doods. Het is niet leuk hier. Als je het daar naar je zin hebt, blijf daar.”
Dus dat deden we. Oh ja, toen we uiteindelijk effectief toch nog eens de vluchten checkten, waren er trouwens al geen plekken meer beschikbaar. Daar blijven dus.
Niet per se in Hiroshima. We fietsten gewoon verder.
Maar dit keer wel met een plan – we zouden richting de bergen fietsen. Want daar vonden we een plekje waar we aan het werk konden.
We zochten eigenlijk een plek waar we, via workaway, als vrijwilliger voor kost & inwoon aan de slag konden. Maar die plek die wij vonden, Yuzawa – Yuzkyu, daar zouden we zelfs betaald worden.
Dus: destination Yuzkyu. We zouden onze tijd nemen. Maar eigenlijk stonden onze hoofden op een vast plekje. Dat had mijn hoofdje wel vaker, maar dat was toen ook alweer 7 weken geleden. En toen in Japan kon Sam zich er ook in vinden.
Op m’n verjaardag 7 april 2020 knalden we 120km op Sam’s tellertje. En de dag nadien arriveerden we aan de voet van de berg Daigenta.
We installeerden ons eerst in een huisje in ’t stad. Eerlijk gezegd maar een grijze, lelijke stad – niet echt hoe we het ons hadden ingebeeld. Onze werkplek, die was echt letterlijk aan de voet van de berg. En daar, daar was het prachtig.
En een week of 2 later mochten we daar intrekken in de Kanrito. Een hutje dat ooit nog een cafétje was. Met de badkamer in de kelder, de keuken & zetel op het benedenverdiep in renovatie en ons bed op een mezzanine waar we enkel op onze knieën naartoe konden kruipen – dat werd ons nieuwe huisje.
Dat was ons huisje, van Sam en ik. Ons eerste echte thuisje. Die tent van hem, die was dat eerst eigenlijk ook wel. Maar hier hadden we berglucht & dennenbomen net naast ons, maar ook gewoon een veilig dak boven ons hoofd en een echt toilet en douche op slechts trapladder-afstand.
De grootste luxe.
Elke ochtend rolden we uit bed, aten we buiten ons ontbijt met zicht op de bergtop en wandelden we naar ons werk. Tijdens de dag bouwden we aan een luxueuze glamping plek. In de avond bouwden de zotste feestjes met de crew. En ’s ochtends genoten we opnieuw van dat Japans bergenbriesje in de ochtend.
Lockdown? Quarantaine? Nee, niet voor ons.
Wij hadden de tijd van ons leven.
En vonden ook elkaar, meer en meer. Dat leven, dat was ons leven. Da’s hoe wij allebei ons hartje laten zingen, en elkaar versterken.
Aan elk mooi sprookje komt een einde, zeker? Wow, ik had zo gehoopt dat dit verhaal niet dramatisch zou aflopen.
En toch, we beslisten naar huis te gaan. Mijn familie missen viel me zwaarder & zwaarder. En de trouw van de broer van Sam zat eraan te komen (wel/niet/wel/niet naargelang de maatregelen, maar dat werd dus wel). Dat leven dat we daar hadden, op onze manier zou dat echt gigantisch geniaal geweest zijn. In loondienst bij iemand anders, was dat voor ons vrije zieltjes toch ook niet alles.
Dus we namen afscheid:
van onze vrienden voor het leven daar
van het prachtigste plekje waar ik nu in al m’n visualisaties nog steeds naar terugkeer
van ons leven
Want eens weer thuis gekomen, had ik andere plannen. En Sam, die had er geen.
Ik was gemotiveerd en volgde mijn pad richting Spanje voor een yoga teacher. En Sam, die was thuis, doelloos.
Ik groeide en startte met Ventuur. Sam, die vond maar geen werk, en ook niet de motivatie voor eender wat anders. Net zoals vele fietsreizigers, viel ook Sam in een diep, zwart gat wanneer zijn reis vroegtijdig stopgezet werd.
In dat proces, verloren wij ook elkaar. Het lukte niet.
Ik zocht mezelf binnen Ventuur & in de wereld. Sam vond zichzelf na een avontuur dat gans anders afliep dan hij het wou.
Uiteindelijk vond hij zichzelf wel weer. Hij vond ook werk. En wij vonden elkaar weer, stapje per stapje, en zo vonden wij ook een gezellig plekje samen in m’n huisje.
Dat eerste jaar van Ventuur, dat was me het jaar wel.
Een rollercoaster – ja, dat kan je wel zeggen. Sam, die was daar naast me – every step of the way. Met toffe avonturen, op onze manier. De ene keer al meer ondersteunend dan de andere.
En nu, nu zijn we hier.
Ik schreef er 5 weken geleden in de bergen in Andorra dit schrijfseltje over:
"I always knew you would want to walk away again. Well, that’s what we do. We, we’re free. Always will be. Free. With or without me.
I always knew you’d want to be free, just like me. Just never thought you’d want to be free, once again, without me.
Because me, I’m the most free with you right there with me, beside me.
Maybe not right there beside me. Within me. Connected with me. That’s how free we can be.
I always knew we would be somewhere in between. Together – to close to be free. Apart – to far to be happy.
Always emotionally close, now geographically far.
I always knew we would always be we, near or far. Together and Free."
Detachment / loslaten. In het heden rust & geluk vinden, vanuit jezelf. Da’s de essentie van yoga. Ik leerde dat niet op m’n mat. Wel bij Sam.
Vrij zijn. M’n eigen persoon zijn. En elke dag opnieuw bewust kiezen om bij mezelf thuis te komen. Da’s wat hij me leerde, gewoon door hoe vrij & zichzelf hij is.
En oh ja, boskakken, dat ook.
Dit schreef ik 5 weken geleden:
"Hij is & zal altijd mijn mensje zijn, ver of dichtbij. Ik zeg dat bewust & vaak & vol vertrouwen. Zijn verhaal, dat moet je even aan hem vragen.
Nog een inspirerend vraagje om zonder drama af te sluiten.
Ben je momenteel heart-broken? Join the club. Mijn truukje? Leer vooral dankbaar te zijn voor datgene wat die persoon je bracht. En het feit dat jullie allebei geluk vinden, op jullie eigen manier. Neem dit moment om op jouw manier je pad uit te zoeken, zonder de verwachtingen van iemand anders proberen in te lossen.
Ben je momenteel wat zoekende in je relatie? Join the club. Wat heb jij nodig in je relatie? Communiceer, open & eerlijk & respectvol. En probeer elkaar te vinden. Als jullie dat allebei doen, kunnen jullie paden mooi in elkaar lopen.
Ben je momenteel op je gemak in je relatie? Join the club. Geniet van datgene wat jullie dichtbij elkaar brengt. Wees er voor elkaar, los van de plannen of verwachtingen of moeilijkheden die je allebei wel of niet invult voor elkaar. In het moment, da’s waar je rust & liefde vindt."
Ondertussen zijn we 5 weken verder.
Waarvan 1 week in vrijheid, in de bergen, op mezelf.
Waarvan 3 weken met z'n tweeën, al dan niet op de fiets of in de bergen, in de zon of in de sneeuw. Mannekes, dat was gezellig.
Sam en ik, dat was teamwork. Dat was thuiskomen. Dat was jezelf vinden, maar dan samen.
Yup, verleden tijd. Want wat ik nodig heb in een persoon naast me, da's voor Sam fundamenteel anders. Da's ook waar we telkens opnieuw terug over praten en geen common ground vinden. Ik vond mezelf, naast Sam.
Nu vind ik mezelf en kwam ik vorige week voor de eerste keer ooit echt thuis, bij mezelf.
Dit is hoe ik het uitlegde tegen het pientere binnenkort 3-jarig zoontje van m'n zus:
"Sam woont niet meer in mijn huisje. We zijn een beetje triest. We zijn nog vrienden, we vinden elkaar nog leuk. We zijn gewoon niet meer verliefd." En da's simpel & mooi afgerond zo - het verhaal van de grote avonturier naast de kleine. Veel liefs, Elise
Comments