Had ik al gezegd dat ik fysiek eigenlijk een best makkelijke zwangerschap beleefde?
Da’s mede door Katrien (@coach k), mijn favoriete acupuncturist Jelle Geys van de Gezonde Prikkel en Chloe van @blossomyogastudio die me mooi in beweging hielden en oplossingen boden voor kleine kwaaltjes wanneer ze ontstonden.
Emotioneel en mentaal was het andere koek. Maar dat wist jij misschien al wel uit de Instagram posts die ik in oktober aan het einde van m’n zwangerschap deelde.
Wist ik veel toen, maar: the worst was yet to come. En the best ook.
De naam Nora koos ik tijdens m’n zwangerschap, maar eigenlijk al ver ervoor.
Je kent dat wel: je hoort een mooie naam en voor alle zekerheid slaag je ‘m op in een kamertje in je achterhoofd tot het misschien ooit eens van pas komt. Ik koos ‘m al voor ik de betekenis wist. Mijn omgeving denkt er blijkbaar net zo over, dat het een mooie naam is, want we krijgen er nu veel complimentjes voor.. Ik vind ‘m alleszins zelf ook echt prachtig. Nora (of Nuura), in het Arabisch betekent dat: God is mijn licht. Licht heeft ze gebracht, op zoveel manieren en levels, ook in het donker. Vandaag (FRIYAY!) schijnt de zon door de wolken heen, en ben ik mega content dat het goed gaat met ons tweetjes en de mensen rondom ons.
Dit verhaal dat ik nu beknopt ga proberen vertellen, is de moeite waard. Maar mogelijks ook heel erg triggerend. Dus: beware, lees met mate en voorzichtigheid.
Want zowel fysiek als mentaal gingen we samen door een put. Of eigenlijk: verschillende dalen. Nu zijn we zo stilaan met een laddertje eruit aan het kruipen. Geen idee hoe lang dat nog zal duren, maar ik ben goed omringd, doing all the right things, gewoon een beetje zijn. En er is vertrouwen dat - eender hoe lang die klim nog zal duren - het wel goed komt allemaal. Het voelt al goed, maar zoals je weet: het leven is een rollercoaster, met ups en downs, En ik neem je graag mee in het verhaal.
Ik zei het al en I will say it again: it’s okay not to be okay met datgene wat ik deel. Ik kan het niet niet vertellen, want het moet van mijn hart en ik weet dat er anderen herkenbaarheid zullen vinden en daardoor dankbaarheid en een vol hartje. Dus, bij deze.
Het begin van vele posts, een podcastje of misschien twee, blogs en uiteindelijk mogelijks ook een boek. Here goes.
Dit bevalling/kraamverhaal schrijf ik trouwens vanuit de moeder-baby voorziening voor mentaal welzijn en ondersteuning in Zoersel. Nora en ik hebben onze thuis hier nu, en da’s goed zo. Het ging niet altijd goed met ons, maar nu echt wel. Echt helemaal weer wel, gelukkig. It’s okay to not be okay, en soms zijn we dat nog niet helemaal. Dat vertaalt zich vooral in een batterijtje dat sneller leegloopt, maar ook heel snel en makkelijk weer bijvult. Dus jawel, all is well (hehe, dat rijmt!).
Ik schrijf met een slapende twee weken oude Nora naast me (incl. cutiepie geluidjes op de achtergrond). Meer uitgeslapen dan ooit en ik voel me weer helemaal vrouw, zowel fysiek als emotioneel als mentaal (zeker na dat deugddoende doucheke van daarstraks).
Alleszins, waar zal ik beginnen?
Nora werd geboren op 9/11/23. Maar eigenlijk begon haar weg naar buiten al veel vroeger. Ik zat al effe te wachten, en uiteindelijk door wat tips van vroedvrouwen, andere mama’s, wat extra toucheren van de gynaecoloog en acupunctuur startten de eerste prille weeën op dinsdag 7/11 ‘s avonds.
Je raadt het al: die nacht was mijn slaap zowel qua kwantiteit als kwaliteit niet helemaal top. ‘s Ochtends leken de weeën weer weggetrokken, dus ik deed m’n frakske en schoenen aan. Ik wandelde effe de brug op en weer terug naar huis, en daar waren ze terug, de weeën. Kort op elkaar, hoppakee! We zijn (eindelijk) vertrokken, denk ik dan.
Mijn zus was al tijdens de zwangerschap niet geheel toevallig en met toestemming omgetoverd tot mom coach, en de rol van doula nam ze zo vanaf woensdagochtend op zich. Dat mom coach / doula hoedje zet ze hopelijk nooit meer af, want die rol nam ze als een naturel op zich. Zoals peter Jelle het mooi beschreef: die vrouwelijke synergie tussen Nora, mijn zus en ik - dat was magie.
De vroedvrouw kwam ook effe aan huis net voor de middag en in de namiddag. Goed nieuws qua ontsluiting bracht zij echter eigenlijk niet echt. Niet in mijn ogen/oren alleszins. Dus om 19u ‘s avonds had ik het allemaal al dik gehad want: ontspannen weeën opvangen - dat was een dikke no no, We maakten dus de beweging naar de materniteit in Geel, en ook daar bevestigden ze: 3 (van de 10) cm ontsluiting. Ik hoef je niet te vertellen, na al 24u weeën opvangen: ja, da’s balen, mannekes.
Ik vroeg uiteindelijk om middernacht EPIDURALEEEEE.
En ook dat was magie. Het stond niet in m’n plan, maar nondendjolle, deed me dat deugd. Ik voelde mijn bekkenbodem ontspannen, m’n benen vonden rust na al het trillen en Nora zakte traag maar gestaag richting de uitgang.
Dat laatste mag je letterlijk nemen, want pas om 6u mocht ik effectief beginnen persen. Had ik al verteld dat ik toen al 2x3 bakjes vol had ‘gespauwd’? Ik had ook hetzelfde aantal keer gedacht dat ik zou sterven, dat m’n lichaam het zou begeven. Arm lijfje, en ook: DIKKE MERCI, aan mijn zus die als krachtige, stille rots in de branding mij empowerde doorheen het hele spel van overgave en kracht.
Fysiek voelde het als een bijna-doodervaring. Mentaal was ik ergens ver weg in een roes.
Ik herinner me wel alles, maar het is blurry. En toch ook helder, nu ik het hier zo neerschrijf. Met weinig vooruitzichten op verbetering, een lijf dat lijkt te desintegreren, had ik alvast aan m’n zus gevraagd of ze zeker voor Nora wou zorgen als ik er niet meer zou zijn. Better safe than sorry, toch?
Maar dus alleszins: ik mocht persen om 6u20. En nee, Nora wou nog niet zakken. Of mijn lijf liet haar niet zakken, misschien moet ik het zo zeggen. Ik voelde haar ook niet echt zakken, dus ik wist niet of dat hele “persen, nog nog nog nog, blijven duwen” van de gynaecoloog en vroedvrouw nu effectief ergens toe leidde. Zij zeiden van wel, dus dat deed ik dan ook maar. Uiteindelijk met het kiwi-zuigertje op haar zachtje kiwi-hoofdje plopte ze eruit en met een kus op haar voorhoofd verwelkomde ik haar dichtbij me huid-op-huid in deze wereld.
Ik was echter mentaal nog erg van de wereld. Zo high/bezopen was ik nooit, hehe. Bevallen: ik kan het iedereen aanraden als dat is waar je naar op zoek bent. Effe stevig mentaal van de wereld zijn: jaat gij, dat hoort erbij. Fysiek besliste ik dan en daar alvast: zwanger zijn, dat zou ik zo opnieuw doen. Dat bevallen, dat doe ik nooit meer. Jammer dat 't een niet echt losstaand is van 't ander.
Dacht je dat het verhaal daarmee rond was? Ma nee, gekkie. Er komt nog.
Het bevallingsverhaal was wel rond. En ja, het voelde in sommige momenten als horror. Maar door de begeleiding van het ‘t bevalt team op de materniteit van Geel voelde ik me gesterkt, euforisch, opgelucht, ondersteund en empowered. Die vrouwen daar - daar kan en ga ik een boek over schrijven. Een geolied team zoals geen ander, dat als verschillende sterke schakels elkaar aangevuld heeft en mij door de verloskamer naar de materniteit bracht.
Nora is een specialleke.
Op verschillende vlakken, maar vooral ook omdat ze een unieke wijnvlek op haar linkerbeentje heeft. Worst case scenario’s besprak de kinderarts toen al meteen, en bij gebrek aan relativeringsvermogen aan mijn euforische kant van het spectrum door de vermoeidheid bracht me dat toen al in dysforie. De vroedvrouw stelde me wel gerust, maar de angst was alvast in gang gezet.
Dat was dag 0 van Nora. Dag 1 kregen we het nieuws dat de wijnvlek al minder leek te zijn. Maar er broeide een infectie in dat kleine lijfje van haar. Ja, wat wil je na een arbeid als de onze? Niets waar antibiotica geen blijf mee weet, maar ook: dat stond niet in het zorgplan. Dat re-routen naar een nieuwe weg, dat deed ik eigenlijk al tijdens de bevalling. Ik wou graag zo natuurlijk mogelijk bevallen, maar thank God dat het anders liep en ook helemaal goed was. Antibiotica voor een klein vers mensje paste ook niet binnen dat plan, en dat dropte meteen al de volgende angst in m’n bordje. Infuus (aka de stok, door infuus en verbandjes etc.) aan in haar pols en gaan met die banaan, of dus antibiotica.
Wist je dat kersverse baby’s aankleden in ‘t begin echt geen kattenpis is?
Met hoofdjes die ondersteund moeten worden en handjes en voetjes die alle kanten uit duwen. Zo’n kleintje is zo vers en fragiel, die wil je liefst gewoon niet aanraken en rustig laten slapen. Maar als ze niet slapen, zit er niks anders op dan het probleem van pampers of honger op te lossen. En daar heeft dat klein drotske nu eenmaal hulp bij nodig. Die infuus-stok maakte het er dus echt ook niet makkelijker op. Bovendien was het vooral aan mij om die skills te leren, dus ja, ik sukkelde. Maar werd ook meer en meer onzeker over alle skills die ik nog te leren had, met enkel mijn twee handen.
Want ja, er is en was een prachtig, uitgebreid, gevarieerd vangnet voor ons. Thank God for that!
Maar uiteindelijk ligt de volledige verantwoordelijkheid bij mij. Eentje die ik met plezier en gedrevenheid en goesting op me neem, sinds mijn laatste tripje met mijn bestelwagen Freddie richting Denemarken. Waar er tijd en ruimte was om dat mom-to-be verantwoordelijkheidsgevoel om te zetten naar goesting in vollenbak moederen. Voor altijd en eeuwig. Met ruimte voor mezelf en haar en al de rest van de wereld aan onze voeten.
Wist je trouwens dat er de eerste dagen van een baby echt heeeel veel metingen gedaan worden? Better safe than sorry-gewijs, zodat ze er als de kippen bij kunnen zijn mocht er iets mis zitten. Zo werd dag 2 antibiotica-dag en dag 3 werd: onder de lamp ermee. Billierubine, dat zijn onnozele beestjes. Die krijg je weg door extra zonlicht, maar niet rechtstreeks in de zon. Of door veel borst te drinken, maar ze wordt er lui van, van die beestjes. Dus ze drinkt net minder vlot. Onder de lamp dus, om die beestjes te laten wegstromen uit haar lijfje. Kleine Nora kreeg een blits brilletje, ik mocht gewoon scheel zien van het blauwe UV-licht in onze kamer.
Ik sliep dus ook geen hol (#sorrynotsorry voor het taalgebruik) en regelde dan maar praktische dingen of beantwoorde berichten.
Die mom hormones die door je lijf gieren, die zorgen voor een ‘unstoppable’-gevoel. Dus slapen: NOPE, doen we niet. Of Nora nu ‘s nachts bij mij lag of bij de vroedvrouwen, dat veranderde voor mij geen snars. Regelen en to do lijstjes maken en afvinken - dat deed ik dan weer wel.
Wist je dat er heel veel info en advies op je afkomt in die eerste dagen? Da’s nodig, maar ook mega overweldigend. Dus die lijstjes, dat was echt geen overbodige luxe. Mijn hoofd (aka mom brain) kon dat al lang niet meer dragen zo. En met mijn vangnet dat om de beurt aanwezig was, was het aan mij om alle info neer te pennen, want onthouden… Ja, dat korte termijn geheugen is zo lek als een zeef. Je ex-zwangere en net bevallen lijf kiest namelijk om zoveel mogelijk bloed naar fysiek herstel te vervoeren. Dat mag je letterlijk nemen trouwens!
Al eens gehoord van oxytocine? Dat hormoon maakt, al tijdens de zwangerschap, melkkratjes van je borsten. Daarbovenop stuurt het de weeën in gang. En zodra de kleine Nora aanhapte, voelde ik m’n tepels wennen aan de opvallend krachtige aanhapreflex van zo’n klein wezentje. Ook mijn baarmoeder kromp telkens ineen bij elke teug van Nora. Mooi werkje van de natuur, hoe dat allemaal schoon samen gaat.
Je ziet het al: fysiek zit dat allemaal juist en is dat wat de natuur doet. Mentaal en emotioneel ging het echter niet zo de goede kant uit allemaal.
Ik dacht van wel, hoor. Ik was klaar om op dag 5 de ziekenhuisomgeving in te wisselen voor mijn huisje, ons nieuwe plekje van liefde. De gynaecoloog dacht daar anders over: ik was klaar om op dag 4 al te gaan. Kinderarts dacht er net zo over. En ik dacht: shit ja, ze hebben gelijk. Ik ben hier al langer dan gemiddeld, tijd om te gaan. Gedaan met hotel Materniteit ‘t bevalt in Geel. Alles in een stroomversnelling zetten dus, en maken dat je hier wegkomt.
Slecht idee, want achteraf gezien was ik echt niet klaar. Dus ik flipte ergens in de namiddag. En de vroedvrouw hielp me terug op m’n positieven.
Dag 5 dus, dinsdag. Nu ben ik wel klaar om te vertrekken, denk ik dan. Praktisch, organisatorisch gezien: ja gij, zeker weten!
Maar fysiek, mentaal, emotioneel was ik al echt heel lang heel afgepeigerd. Stuwing, weet je wel? Da’s pijnlijk, maat. En niet simpel om daar juist mee om te gaan.
Wat is “juist” zelfs?
Elke vroedvrouw gaf andere, nuttige tips. Zelfs de poetsploeg gaf me advies over het feit dat ik de extra melk kon opvangen. En ik was ontvankelijk voor ALLES. Maar die dingen allemaal proberen regelen met twee pollekes, met een mom brain dat het begeeft en een hormonencocktail (hallo, babyblues!) die paniek en euforie rondstrooit… Nope, dat was te voorbarig en allemaal te veel, zo bleek.
Dus dag 5: ik flip. For real, this time. Heb je al eens van een postpartum psychose gehoord?
Ga vooral hier effe snuisteren als je meer wil weten: https://www.moederbaby.be/help/mama. Voor mij voelde het als een soort van mentale bijna-dood-ervaring. Ga ik sterven? Gaat Nora sterven? Gaat iemand in mijn omgeving sterven? Ah nee, er is er vertrouwen. Het komt goed. Want het grotere geheel (en eigenlijk vooral Nora’s beschermengelopa en mijn papa aan de andere kant in de hemel - zie blogje) gidst ons door een portaal.
Wie is ons? Da’s nu nog niet relevant denk ik voor dit verhaal. Alleszins: ik ga door een portaal, mentaal. Of ook: door een mental breakdown episode. Of een heel erg mooie spirituele ervaring, dat ook. Dat was mooi, maar het waren ook zo'n 15 paniekaanvallen achter elkaar. En dat was dan weer op zijn beurt heel erg beangstigend. Voor de mensen die me zo zagen maar ook voor mezelf, want er zat ergens een zwart gat en da’s creepy. Tegelijkertijd is het ook schoon, want er is ook vertrouwen. Een rust en zelfzekerheid die ik nooit eerder kende.
De volgende dagen is er bij mij vooral meer en meer vertrouwen en zelfzekerheid.
Bij mijn familie sluimert de episode nog na, ze zijn bezorgd. En terecht. Maar eigenlijk ook onterecht. Ik voel mezelf terugkomen en nu: nu ben ik terug mezelf. Een andere versie van mezelf: meer prikkelgevoelig en dus vaak vermoeid (batterijtje loopt sneller leeg) maar ook met meer zelfvertrouwen en zelfzekerheid (want ik zie het goed komen, ik zie puzzelstukjes in elkaar vallen).
Uit voorzorg ben ik dus nu in Zoersel, samen met Nora. Hier wordt Nora op verzorgende handen gedragen en is er voor mij ruimte om vrij maar ook veilig te moederen over Nora.
Deze moeder-baby voorziening, da’s THE place to be in Vlaanderen wanneer het gaat om mental well-being rondom alles wat ‘de circle of life’ is, of dus het kinderwens-verhaal. Hier zitten we goed. Ik word ondersteund in het moederen, ook al is dat in mijn ogen en ook die van de verpleegkundigen/verzorgsters, psychiater en psycholoog hier en stilaan ook m’n familietje meer en meer overbodig. Nora wordt ondersteund in haar slaapjes, zodat ook ik slaapjes kan doen.
En er is ruimte voor verbinding: met mezelf, met haar, met de mensen die haar willen ontmoeten en met mijn mindful skills die ik nu rustig op ons tempo terug kan oppikken in combinatie met mijn goesting om te ondernemen zolang ik op tijd en stond de ruimte neem om in ons coconnetje terug te trekken..
The adventure of a lifetime dus, dat is het wel zeker. Het is eigenlijk het understatement van het jaar, als je ‘t mij vraagt.
Eckhart Tolle said it before and I’ll say it again: "Life will give you whatever experience is most helpful for the evolution of your consciousness.”
To be continued, vrienden. Liefs,
Nora & Elise
P.S.: Ik ben aan het social media detoxen, en da’s zalig. Stuur me gerust wel berichtjes/dm's/mails, ik lees ze graag, op mijn eigen tijd. Antwoorden is vaak beperkt, niet omdat ik je niet leuk vindt, wel omdat ik effe in m’n Nora-cocon blijf en dat doet deugd.
PPS: Wil je Nora graag ontmoeten? Je bent mega welkom! Laat het me weten, en ik zorg ervoor dat mijn een van mijn helpende handen een goed getimed moment uitkiest voor je. En dan zijn wij mooi voorbereid op jouw komst.
PPPS: Wil je graag Nora's gezichtje zien? Stuur me effe een privé-berichtje, ik stel haar graag voor aan onze dichtbij wereld. Als zij ooit zichzelf open en bloot wil geven hierzo op social media (of de veraf wereld), is dat aan haar om te beslissen.