Levenskeuzes maken & ajuinen schillen, daar ging het vorige keer over. Is er al een zaadje geplant bij jou? Al wat ideeën die beginnen te zakken zo stilaan? Ik hoop het, want het leven is eigenlijk echt te mooi om af te tellen naar je het weekend of je volgende vakantie. Dat vertellen Eva Daeleman & haar man Stijn ook vaak in hun podcasts of op Instagram elkedagvakantie.be - zeker volgen! En dat gevoel van elke dag vakantie heb ik dus ook stapje per stapje gecreëerd in de voorbije 5 jaar. En bij deze loods ik je door het volgende deel van het verhaal. Deze keer licht ik even een grote pijnlijke en krachtige rode draad toe.
Oh, maar eerst nog snel even dit. Wist je dat je hier op de website ook een heuse ‘Huis/tuin/keuken yoga gids’ van zo’n 30 pagina’s zomaar helemaal gratis kan downloaden? Diegenen onder jullie die al eventjes een wekelijks inspiratiemailtje ontvangen, herkennen waarschijnlijk de titel al en zullen mogelijks de inhoud ook herkennen - met een nieuwe en samengevatte draai dan wel.
In 10 hoofdstukken gids ik jullie namelijk door 2 van de 8 armen van het achtvoudige yogapad, met telkens 1 of meerdere simpele tips om ook jouw dagelijks leven nog wat vriendelijker en liefdevoller te maken. En da’s zomaar helemaal gratis, dus download die zeker hier.
Maar dus, dat vervolg van het verhaal dan maar… Dat buikgevoel en de durf om drastische keuzes te maken waar ik het in m’n vorige blogpost over had, kan ik toeschrijven aan een gebeurtenis die mijn leven (en zo ook dat van mijn mama, broer & zus) erg drastisch en pijnlijk ondersteboven haalde. Al 12 jaar ondertussen zijn we niet meer met een groep van 5, maar is er een ‘beschermengelpapa’ (en ondertussen opa) aan de andere kant die ons, al dan niet overduidelijk, een bepaalde richting doet uitgaan.
Oh dear, nu draaide de sfeer ineens stevig om, voelde je dat ook? Mijn excuses alvast, maar ik moet het erover hebben. Het heeft me namelijk gebracht waar ik vandaag ben, mijn beschermengelpapa zat altijd mooi in m’n achterzak subtiele hints te geven naar wat mijn plek op deze wereld nu eigenlijk is.
Maar dus, die sfeer die meteen omslaat, dat gebeurt al jaren, telkens wanneer er iemand vraagt naar mijn ouders, mijn papa, het werk van mijn papa of hoe dan ook dat het onderwerp ter sprake komt. Ik vond het eigenlijk nooit echt zo erg dramatisch om er iets van te zeggen, erover te praten, de situatie en mijn gevoelens erover uit te leggen. Het bracht wel emoties mee, maar daar was ik niet zozeer bang voor. Ik vond het vooral telkens best onwennig omdat de persoon die het nieuws ontdekte dat ik mijn papa vroeg verloor (ik was toen 15 - qua drastische verandering in je leven kan dat wel tellen, ja), ineens niet wist hoe zich te gedragen en vaak zelfs anders met me omging nadien.
Gek eigenlijk, dat de dood en verlies nog steeds zo vaak als taboe gezien en gevoeld wordt in onze Belgische cultuur. Want we maken het allemaal ooit wel eens mee, toch? En in andere culturen/religies zoals in Mexico, Hindoeïsme in India, Māori in Nieuw Zeeland is die taboe er echt helemaal niet eigenlijk. Daar wordt de dood vaak zelfs gevierd.
Sinds die drastische levensgebeurtenis kan ik ook veel beter inbeelden hoe het voelt voor iemand die rouwt of door een verlies gaat, en ik merk dat dat eigenlijk alleen maar een grote hulp is voor anderen die in groot verdriet overweldigd worden door emoties. Ik weet hoe het voelt, ik heb het jarenlang gevoeld en nu soms nog. Mijn verlies is het jouwe niet, jouw gevoelens zijn de mijne niet, ieder reageert op zijn eigen manier. En gek genoeg ben ik nieuwsgierig naar de jouwe, want door op een empathische, gevoelige manier te reageren op verlies, voelen mensen zich begrepen, gehoord en geliefd en kunnen we zelfs in een heftig verlies moment kracht ontdekken in onszelf.
Of zo gebeurde dat toen bij mij, want ik besefte ineens dat het leven stevig eindig is.
De dood is nu eenmaal gewoon deel van het leven, een vaak onaangenaam en donker deel, ja, dat ook weer wel, maar ook fundamenteel. En wat doe je daar dan mee, in plaats van verzwijgen en in een doosje ergens ver weg stoppen?
Ik hoorde een lange tijd geleden dit beeld op de dood: stel, Pietje de Dood komt je vertellen dat je binnen dit en een uur zal sterven. Wat doe je dan met dat laatste uur?
De meeste mensen zullen dat laatste uur bewuster leven, de dingen doen waar ze deugd van hebben, genieten van de frisse lucht rond de oren & gesprekken met lieve mensen rondom hen zullen veel gezelliger zijn allemaal. Om zo dat laatste uur echt kwaliteitsvol te besteden - denk ik.
Of ga je smeken om toch nog wat langer te mogen leven? Pietje/God/Allah zal blij zijn dat te horen. Hij/zij gaf je namelijk al 365 uren in het voorbije jaar, en zo al best wat levensjaren die je hier mocht beleven. Wat deed je met al die uren dan?
Sinds ik dit hoorde, begon ik de dood meer als m’n vriend te zien. Wow, zware uitspraak, dus laat me die effe toelichten. De dood is net de reden waarom we bewust leven: meer in het hier en nu genieten van gesprekken, proberen liefde te geven (zowel aan jezelf als anderen) in plaats van verwachten, je hartje laten zingen elk moment dat het kan en weten waarvoor je leeft - dat grote doel dat jij voor ogen hebt.
Klinkt waarschijnlijk als een cliché, maar het leven is eigenlijk echt niet zo lang. Dus dan kan je er maar het beste van maken, toch? En 'het beste', wat betekent dat dan voor jou?
Da’s dan ook de tip van deze week.
Wat is voor jou een fundament, iets wat jij dagelijks wil beleven? Is het liefde, dankbaarheid, verbinding, groei, respect…?
Denk er even over na, schrijf het misschien zelfs neer en maak er een dagelijks doel van. Verwacht niet dat anderen dit zullen voorzien voor jou (kan wel, mogelijks per ongeluk) maar creëer het vooral zelf. Weet je momenteel niet goed hoe? Plan dan je eerste kennismakingsgesprek in met me, misschien kan ik je wel op weg helpen naar een bewuster leven. Voor mij betekent het beste van m’n leven maken: leven in vrijheid. Elke dag weer bewust in het leven staan en mijn leven op zo’n manier leven dat ik minstens elke dag en soms zelfs elke seconde mijn hartje voel zingen. En dat grote doel, ik heb dat voor ogen. En elke dag kom ik er dichterbij, door bewust te leven & genieten en met een open geest actie te ondernemen.
En zo ging ik dan, met onze papa als beschermengel in m’n achterzak, op pad.
Maar dat verhaal is voor volgende keer!
Veel liefs, Elise