Hey jij daar, lieve mens!
Dat verhaaltje van vorige keer, over de lente & de winter - het gezang van de vogeltjes als je er maar naar luistert - kon je daar al wat uit opmaken over wie ik ben en wat mijn verhaal is? Misschien nog niet veel, da’s oké. Ik hou wel van wat cliffhanger-materiaal.
Het vertelt je wel al iets over wie ik ben, namelijk: ik ben een big ass positivo & ik spendeerde de laatste jaren best wat tijd in het buitenland - dus ik reis graag (don’t we all?) want ik hou van vrij zijn in de natuur en zowel nieuwe mensen als plekken ontdekken en dat deed ik de voorbije 8 jaar best fervent. De laatste 3 jaar was ik dan ook meer in het buitenland dan in België.
België is de plaats waar ik opgroeide en tot in mijn 21ste lente ongeveer steeds op dezelfde plek had gewoond. En in die lente met een vaste relatie en een prachtig groot appartement waar die man & ik samen woonden, een coole job dichtbij huis met een mooie verloning en dito extra’s (namelijk een bedrijfsfiets i.p.v. wagen, dat vond ik toen al heel cool) leek het zowaar wel het perfecte leven. Maar een paar maanden later, zat ik op mijn mega groot terras van ons veel te groot appartement en dacht bij mezelf: “Oh jee, is dit nu het leven dat ik dan de komende 80 jaar tegemoet ga?” Mijn buurman toen vroeg me in die periode zelfs toen ik na een werkdag met een vette smile op m’n gezicht van m’n fiets stapte: “Allez, da’s nog wel efkes aftellen naar uw pensioen!” Die verder vriendelijke man zat natuurlijk wel in een compleet andere fase van z’n leven, maar ik dacht vooral: “Huh, kan ik nu gewoon maar enkel aftellen naar mijn pensioen en da’s alles?” En toen maakte ik een keuze voor mezelf: “Nee, dat is niet het leven dat ik wil leven.”
Ik heb niet toen ineens beslist: that’s it - ik ga weg van deze mens, deze plaats, deze job en ik ga op avontuur met mijn fiets. Zo drastisch was het niet, nee. Maar een jaar na dat moment had ik de eerste twee al afgevinkt van mijn ‘dit wil ik niet meer in mijn leven’-lijst, en zat ik ook in het proces van de derde, en voelde ik mezelf terug wat meer tot leven komen. Heftige periode wel, zeker weten. Want makkelijk is afscheid nemen en hoofdstukken sluiten nooit. Maar mijn geweldige slimme buikgevoel (waar ik toen nog heel onbewust naar luisterde) wist het toen al wel dat het de goede richting uit ging.
Hoe verliepen die keuzes dan eigenlijk juist wel? Eigenlijk een beetje als ajuinen schillen.
Want als eeuwige positivo schil je natuurlijk liever geen ajuinen, maar als je af en toe lekkere soep of spaghetti saus zelf wil maken, horen die tranen met tuiten er nu eenmaal bij (haha kunnen we eventjes stil staan bij mijn geweldig metaforenbrein dat zich aan het uitleven is?). Dat leven toen, dat was echt niet per se zo slecht hoor. Maar het maakte mij niet gelukkig. En de meerderheid van mijn tijd wakker voelde ik me gestresseerd & onzeker in mijn job, ongelukkig & teruggebracht tot muurbloempje in die relatie, ongemakkelijk & oncomfortabel in een lichaam dat niet deed wat ik wou.
Had ik toen alles tegelijkertijd kunnen weggooien in een klap? Mogelijks wel, maar dat zou wel een stevige shock geweest zijn waarschijnlijk.
Maar ik zou die stevige positivo niet zijn als ik niet zocht naar positieve dingen in m’n leven. En daar bovenop heb ik eigenlijk altijd al wel een oplossingsgerichte blik gehad op de dingen, dat helpt ook. Ik begon dus met de eerste laag: mijn lijf. Knieën kapot, darmen overhoop, stevig wat kilo’s erbij door al dat lekker eten (want die man, lekker koken kon hij wel). Ik ben als kiddo altijd sportief & actief geweest, maar dacht toen dat bewegen en sporten niet meer voor mij was. I know, slaat echt als een ‘tang op een varken’ (ja, da’s een uitspraak, zeker in de Kempen) als ik het nu zo lees, want ik was verdorie 21, En lekker eten is toch ook zelfzorg en een grote reden voor gezelligheid? Oplossing: kine & acupunctuur. En mannekes, geef die man (Jelle Geys - gezondeprikkel.be) alsjeblieft een standbeeld, want telkens weer (nu 5 jaar later nog altijd) stelt die de juiste - wel heel gekke - vragen en zorgt hij ervoor dat ik luister naar al de signalen die mijn lichaam me geeft. Minder melk & koffie was toen de beslissing, ondertussen zitten we op dat vlak al een heel eindje verder maar da’s een ander verhaal. En yoga! Want yoga kan je wel met kapotte knieën. Wist ik veel dat het mij vandaag zou brengen waar ik nu ben, maar ook dat is nog een ander verhaal (waar ook de lieve Ann Schreppers aan te pas komt).
Dan gaan we voor laagje nr. 2: mijn zelfbeeld in een negatieve & kritische relatie. Eerst wil ik al zeggen: relaties komen in je leven met een bepaalde reden. Mensen hebben in mijn ogen ook nooit kwade intenties, maar vooral een specifieke achtergrond en persoonlijkheid die gewoon niet altijd matcht met iemand anders. En eigenlijk hoef ik daar verder niets over kwijt, want dat zou misschien kwaadheid creëren die er al lang niet meer is. Het enige wat ik nodig had op een bepaald moment was een specifieke vraag van mijn broer aan mij: “Maakt deze persoon aan je zijde je eigenlijk nog gelukkig?” Dat was dus een nee, want alles wat ik wilde in mijn leven, was niet wat hij wilde. Simpel denk je? Ja, tot je er zelf in zit. Anyway, daar ben ik dan mooi van weggewandeld, mits drama & tranen & verwijten, van dat geweldige coole appartement en een vaste relatie van zo’n 4,5 jaar (denk ik?). En onmiddellijk voelde het als een opluchting.
En als volgt laagje nr. 3: mijn job, en daar ging wel wat meer tijd over. De pijn & het verdriet daar was ook niet altijd even op de voorgrond als bij die eerste 2 lagen. Want Nike is nu eenmaal echt een heel cool bedrijf, en mannekes ik heb daar geweldige vrienden voor het leven gevonden. Maar de job waar ik in gevallen was, boy oh boy, dat was nu echt is een match from hell. Allemaal tof en wel als het ging om extra’s en vrijwilligersactiviteiten en sporten (want ja, eens die knieën terug hun job deden begon ik met lopen, ook nog een ander verhaal)... Maar zodra ik terug aan die onnozele bureau zat - zelfs toen die een standing desk werd en een nieuw kleurtje kreeg - zat de frustratie me heel snel tot hier (beeld je een handje ver boven m’n hoofd in). Ook daar was er gewoon 1 heel specifieke vraag nodig om ineens het licht te zien, namelijk het idee exploreren om mijn ontslag te geven en de vrijheid van reizen op te zoeken (net zoals die collega zelf had gedaan eerder). En nadien kon ik echt niet niet (ja, dat zijn er 2) meer denken aan het enthousiasme dat ik voelde bij het idee om bij Nike weg te wandelen. Ik liet het nog wat bezinken, volgde loopbaanbegeleiding, solliciteerde nog een keer - tevergeefs - intern op een andere job en pakte m’n biezen. Mits de nodige geweldige afscheidsfeestjes natuurlijk, wat had je anders gedacht? Die feestjes trouwens, daar word ik nog steeds op uitgenodigd - als ik af en toe mijn hoofd daar nog eens laat zien. Mijn hart voor Nike is trouwens nooit gestopt met slaan, want als ze daar iemand nodig hebben voor sportkampen, relaxatie/sportsessies of gewoon een peptalk, weten ze me ook wel weer te vinden. En omgekeerd kan ik het echt letterlijk niet over m’n hart krijgen om Adidas te kopen (gewoon hier typen voelt al onprettig).
Wist ik toen al waar ik vandaag zou staan? NOPE! En dat was echt heel beangstigend allemaal. Ik had gelukkig een sterk buikgevoel en een ‘just do it’-mentaliteit (told you, Nike zal er altijd in mijn hartje blijven hangen) om mijn eigen keuzes te maken.
En ik wist telkens gewoon: ”ik weet niet wat ik dan wel wil, maar dit deel van mijn leven wil ik niet” en dan ging ik op zoek naar oplossingen.
Long story (ja mannekes, I know - als ik begin te typen dan leuter ik even aan) short:
neem je leven in eigen handen en maak drastische levenskeuzes.
Is het beangstigend? Yup, Is dat een reden om de keuze uit te stellen? NOPE.
Want elke keer opnieuw dat je in dezelfde vicieuze cirkel van frustratie, (onnodig veel) stress, diep ongeluk en onzekerheid rolt, vergt het energie van je. Een energie die je kan steken in dingen waar je effectief nog eens extra energie uit haalt. Stel je eens voor wat je dan allemaal zou kunnen doen, met al die extra energie. Een eigen bedrijf opstarten in volle lockdown bijvoorbeeld - haha succesvol zet ik er voorlopig nog niet tussen, want da’s nog work in progress en daarvoor hoop ik vollenbak op jullie steun & vertrouwen & mond-aan-mond reclame.
Denk je nu: “ja ja, Elise, een aantal van die overduidelijke drastische keuzes maken, dat bewijst niet dat je dan ineens holderdebolder succes & geluk ervaart.” Klopt, en ik beleef die 2 dingen ook niet 100% van de tijd. Maar voor welk percentage geluk vs. frustratie kies jij? Ik blijf trouwens keuzes maken zoals die van toen, zoals ik ook 2 weken geleden deed. Harde beslissing, ook niet gemaakt van 1 dag op de andere. Maar eens ze gemaakt was, was het een opluchting. Dus ik kan het enkel maar blijven aanraden. Volg je hart en maak de keuzes. Want als je ze niet maakt, zal iemand anders dat wel voor jou doen. Trouwens, ga nu niet allemaal morgen wegwandelen van je job EN je relatie, want wow da’s wel eventjes wat veel van het goede. Stel jezelf de vraag: wat zorgt voor mij nu voor de grootste moeilijkheden? En hoe kan ik dit zelf oplossen? Slaap er dan 1 (of meer) nachtje(s) over. En kies.
Zo, dat was deel 2 van mijn verhaal. Geen idee hoeveel delen er volgen. Alleszins hebben jullie ook ineens nog wat inspiratie meegekregen.
Veel liefs, Elise
@ventuurcoaching
