Hey jij daar, lieve mens!
Die vorige blog post, dat was wel de moeite he? Over de dood & verlies en al die dingen in dezelfde trend praten, dat doet eigenlijk niemand echt graag. Eerlijk gezegd, ik ook echt niet altijd hoor. Dat verhaal zomaar openbaar publiceren, dat was eigenlijk nog een grotere stap dan ik dacht. En in het proces er naartoe zocht ik foto’s, maar da’s dus ook een deel van het verhaal: die zijn er echt heel weinig. Alle foto’s die ik zelf maakte, die begonnen pas na 2009. Ik vond wel een filmpje, dat dus al best stokoud was en even moest laden. En tijdens het laden van het filmpje zat ik dan ook stevig met de piepers, want verdriet in de ogen kijken - da’s altijd beangstigend. Maar da’s ook nooit ofte nooit een reden om het te verzwijgen, negeren of te minimaliseren. Voel het maar even, dan kan je het mooi verwerken.
Zo, dat was weer een mooie omweg. Maar ik ben terug op het pad geraakt van m’n verhaal bij deze! Die titel spreekt misschien al menig mensen tot verbeelding. Mocht je gekke bedgeheimen van mij hier verwachten, ik ga je nu al meteen teleurstellen. Maar de anekdote die ik vorige week in mijn nieuwsbrief beloofde blijft goed hoor, en komt er ergens aan het einde wel aan. Gewoon blijven lezen, dus!
Daar zat ik dan op mijn fietske. Te blèten tot en met, omdat ik net al mijn zekerheid en mijn lieve familie achtergelaten had in Oevel.
Ben je effe niet mee? Oeps, dat snap ik, ik sloeg mogelijk wel wat stappen over.
Die drastische levenskeuzes nog even op een rij:
Nope, deze relatie werkt niet voor mij. Ik ga terug bij mijn mama wonen.
Nope, deze job werkt niet voor mij. Ik geef m’n ontslag.
Wat dan met al die tijd aan m’n handen? Ik ga op reis, want dat wou ik eigenlijk al doen tijdens m’n studies of er net na (don’t we all?).
Hoe dan? Met de fiets, want da’s goedkoop en ik ontdekte bij Nike dat ik fietsen dan toch leuk vind. (Dit deel werd trouwens geïnspireerd door Sam, die lieve vriend van me - daar mogelijks later meer over)
Maar dus, tranen met tuiten op die fiets. Je zou denken: “Ah ja, Elise is een familie mens, dat moet best heftig zijn dan”. Was het ook, want ben ik ook. Fysiek ver weg zijn van de lieve mensen die ik 21 jaar non-stop binnen een straal van zo’n 5 km rond me had, da’s altijd en eeuwig het grootste struikelblok voor mij om wel of niet voor avontuur te kiezen. Maar ik deed het toch, en die tranen toen op m’n fiets hadden daar helemaal niets mee te maken. Oké, da’s gelogen. In eerste instantie hadden ze er wel heel fel mee te maken. Maar nadat ik al zo’n 40 km op mijn tellertje had staan, waren er na een droge periode en rustig wat fietsen en rondkijken opnieuw tranen.
En die tranen kwamen niet van verdriet en verlies en onzekerheid zoals de jaren ervoor, die kwamen er op het eerste moment in mijn leven dat ik ultieme vrijheid voelde.
Weet jij hoe dat voelt? Misschien voel je het als je van de berg af skiet, of met je voeten in het gras wandelt, of je eerste auto of huis koopt. Misschien denk je dat je het weet, maar ben je niet zeker, da’s ook oké.
Ik voelde het een eerste keer toen ik met m’n gekke ideeën op weekend ging met Sam (bij wijze van 5de date ofzo - maar ook daarover mogelijks later meer) naar de Alpen. Om zonder enige ervaring en slechts met een mini indoor snowboardles van 2u in m’n benen te gaan snowboarden. Los van de vele valpartijen (met helm, geen zorgen, lieve mensen) kwam dat gevoel van de verse sneeuw onder mijn voeten en een lege agenda voor 3 dagen en gewoon genieten van de natuur al ferm dichtbij de ultieme vrijheid.
En sinds toen die eerste dag op m’n fiets weet ik wel hoe de ultieme vrijheid dan echt voelt, en ik denk niet dat ik dat gevoel ooit nog wil afgeven.
Tijdens die drie maanden op mijn fiets leerde ik mezelf kennen. Mijn intentie was nooit ‘soul-searching’ of mezelf terugvinden zoals iedereen altijd vroeg achteraf. Maar ik moet het toegeven - dat is dus wel wat er gebeurd is.
Want elke dag is een avontuur. Oplossingsgericht denken krijgt een heel andere benaming als je ineens je basisbehoeften mogelijks in de problemen komen. En het zijn net ook die basisbehoeften waar je dan ineens stevig mee geconfronteerd wordt en ook veel bewuster keuzes in begint te maken.
Die drie maanden op mijn fiets, ik denk niet dat ik die zomaar op 1 mailtje of blogpost kan samenvatten. En ook de levenslessen die daaruit gekomen zijn, die zijn nog steeds aan het bezinken. Misschien schrijf ik ze ooit nog wel eens allemaal samen in een nieuwe gids, wie weet.
Één heel belangrijke fundamentele levensles uitkiezen, dat kan ik wel. Want in de basis, weet ik nu, zijn alle mensen - oud/jong, rijk/arm (ook daar kreeg ik een heel ander perspectief over - da’s voor een andere keer), of ze nu wel of niet dezelfde taal spreken of er wel of niet proper uitzien - gewoon op zoek naar verbinding. Verbinding, klinkt dat wat vaag?
Die anekdote dan, allez, daar gaan we. Zoals elke dag zocht ik best bewust naar een veilige & droge slaapplaats. Met mijn tent in mijn fietszak, was die tweede voorwaarde eigenlijk zo goed als altijd wel voldaan. Die eerste, da’s vaak een ander vraagstuk. Ook een vraagstuk dat andere mensen vaak met veel meer zorgen in mijn plaats maakten. Maar mijn buikgevoel heeft me op dat vlak geen enkel moment in de steek gelaten. Voelt het buikgevoel gek? Wegwezen. Voelt het goed? Tentje zetten, en lekker gerust slapen.
Maar dus, zo zocht ik er ook eentje in de bergen van Montenegro. Ik was eigenlijk na een heel stevige klim op een foorhete dag en een ietwat emotioneel bezoek aan een geweldig prachtig klooster-in-een-bergflank, met veel plezier en luidop schaterlachend terug naar beneden aan het roetsjen toen ik dacht: “Wacht eens even, het gaat binnen een half uurtje donker zijn, dus tijd om een plek te zoeken”.
Ik roetsjte (gek woord, of niet?) naast een kerkhof waar wat mannen aan het werk waren en besloot het even aan hen te vragen. Zoals steeds in de Balkan gebeurde communicatie met een grote dosis gebarentaal en een paar belangrijke basiswoorden voor de gemiddelde reiziger met de fiets zoals tent (tsjator - moest ik nu terug even opzoeken, het is ook alweer 2 jaar geleden ondertussen). Zij legden uit dat ik terug omhoog moest fietsen naar de boerderij die ik net gepasseerd was, en dat ik daar zeker weten terecht kon. Die bergop, dat vond ik niet zo geweldig (ook al was het maar zo’n 300 m), maar ik was wel benieuwd dus ik schakelde terug een verzetje lager om de bergop terug te nemen. Met opnieuw veel plezier reed ik dan de inrit van de boerderij weer in, want die ging dan weer terug wat naar beneden. Dat plezier ging dan ook gepaard met grote alarmen van alle boerderijdieren die best schrokken van mijn enthousiaste aankomst. En dat zette ineens de toon van de avond voor de vrouw des huizes. Elkaars taal verstonden we niet, en toch vertelde ik mijn verhaal en zij het hare. Ik ontmoette de hele familie & alle dieren en kreeg een geweldige huisbereide feestmaaltijd (heel heel lekker maar zeker niet plantaardig - met verwacht & oncomfortabel effect op m'n darmen - maar da's een verhaal dat ik enkel in 't echt vertel) voorgeschoteld. En op het einde van de avond, wat net na het avondeten was om 19u ongeveer, lag ik niet in mijn tent maar wel naast die lieve vrouw waarvan ik zelfs de naam niet meer weet in haar bed. We zeiden slaapwel tegen elkaar in onze eigen taal en voelden perfect allebei de magie van het moment. Die slaapkamer, die was net groot genoeg voor haar & haar man, en ook haar zoon. En toch zocht ze een manier om mij daar extra veilig te slapen te leggen - ook al kende ze me niet, verstond ze mijn taal niet, zag ik er echt heel vettig uit (een douche bieden mensen wel altijd snel aan na de aankomst & verwelkoming - I wonder why?). De man sliep dan maar op de zetel en ik mocht bij haar slapen, met een volle buik en een warm hart.
Dit is één van de vele verhalen en ervaringen die ik opdeed, waarbij ik telkens opnieuw voelde dat mensen in de basis gewoon willen helpen & verbinden.
Hoe is dat voor jou? Hoe zoek jij op dit moment verbinding met anderen in je leven? In een periode waar fysiek verbinden vaak gelinkt is aan een soort van angstige drempel om ziek te worden of een onbekende, gevaarlijke ziekte te verspreiden. Ik zocht en vond ook virtueel eigenlijk wel verbinding ondertussen, bijvoorbeeld door het volgen van trainingen en workshops met gelijkgestemde zielen. En ook al is dat niet hetzelfde als the real deal, de verbinding is er en kan je hart vullen met warmte en een goed gevoel.
Dus, voor deze week 2 tips voor jou:
Hoe ervaar jij #vrijheid in je leven? Sta er even bij stil, en ga er vooral ook naar op zoek. Want een gevoel van vrijheid in keuzes, in tijd, in gevoelens en gewoon zijn, dat is alles voor mij. Dat hoeft het niet te zijn voor jou, maar ik denk dat het mogelijks voor jou ook wel iets betekent.
Hoe zoek jij naar #verbinding met de mensen rondom je? Misschien is het enkel met de mensen die je al goed kent, door een berichtje over en weer te sturen of een roséke samen te nuttigen op je terras buiten. Of misschien ook met mensen die je (nog) niet kent: een vriendelijke glimlach naar iemand in de supermarkt die het duidelijk even niet makkelijk heeft of een klein, lief gebaar naar een toevallige voorbijganger tijdens de zoveelste lockdown wandeling. Of toch nog effe wat langer blijven tateren na die best ongezellige meeting met eigenlijk wel gezellige collega’s.
Die twee dingen maken het leven wat gezelliger, echt. Het kan je zowaar even onder de donkere lockdown wolk onderuit halen. Ik geloof er heel erg in, want door die 2 wat meer prominent en bewust aanwezig te brengen in mijn leven, voel ik mezelf meer en meer tot leven komen. Dus probeer het een keertje, en laat me weten wat het je brengt!
Voor
&
Na
Maar dus, drie maanden later kwam ik (iets minder proper haha) terug in Oevel, nog altijd met mijn fiets, thuis, opnieuw met tranen, als een nieuw mens. In een oude omgeving. Waar - zoals Sam me al voor waarschuwde tijdens de tocht op momenten dat ik met heimwee zat - echt niks veranderd was. En dat gevoel van vrijheid dus terug verdween als sneeuw voor de zon.
Want nee, die 3 maanden op de fiets was niet altijd sunshine & rainbows. Dat was ook fysiek en mentaal een rollercoaster - want zo zit dat dan met soul-searching en jezelf vinden. Maar ik zou het elke dag opnieuw doen, en eerlijk gezegd doe ik dat ook. Want dat probleemoplossend denken dat ik toen op basisbehoeften toepaste, kan ik nu op iets meer dieperliggende dingen toepassen. En dat maakt het leven beter, gezelliger, vriendelijker - beginnend bij mezelf, en zo wordt de wereld een mooiere plaats.
Maar toen, na die drie maanden, terug thuis, in een oude omgeving met een nieuwe Elise - ik wou zo snel mogelijk terug weg. En da’s voor volgende blog.
Veel liefs, Elise