Of ook: "First the sh*t, then the shift." Hey jij daar, lieve mens! Er ging effe wat extra tijd over tussen de vorige en de volgende blog, want dat verhaal van Nieuw-Zeeland moest nog even wat extra zakken denk ik ofzo. Ik besliste ook zowat semi-spontaan om elke vrijdag live te gaan op Instagram. Dat vergde blijkbaar even wat voorbereiding- en aanpassingstijd. Die is bij deze weer gepasseerd.
Waar was ik ook alweer? Oh ja, ik besliste in Nieuw-Zeeland om Zumba teacher te worden. Ik plande dus vanuit Nieuw-Zeeland een training in om Zumba Instructor te worden - de Basic 1 noemen ze dat dan. Ik plande ze daar in, om te doen wanneer ik terug thuis was in België. Want oke, qua vervoer en planning en timing en taal enzovoorts was dat niet zozeer makkelijker of logischer in België, maar op z’n minst was dat dan toch iets om naar uit te kijken in plaats van alweer (zie ook de blog over mijn fietsreis) na mijn avontuur in een ongelukkig holletje te rollen en zo snel mogelijk weer weg te willen.
Die training om Zumba Instructor te worden, da’s trouwens exact deze week 2 jaar geleden - mooi getimed, of niet?
Dat was 2 dagen afzakken met het openbaar vervoer van de Kempen naar ergens in Zaventem. Qua avontuur kon het ook eigenlijk wel wat tellen, maar mannekes, DAT WAS TOF! De eerste 10 minuten van de training was ik al verkocht en wist ik, ja, dat is hier al z’n euries helemaal waard. En eens die training erop zat, wou ik ook niet anders dan al die geniale tips & tricks meteen toe te passen in ‘real life’.
En dat doe ik dus nu twee jaar later, met nog 2 extra trainingen op m'n Zumba palmares, met veel plezier - zowel virtueel als in 't echt. Graag meer info daarover? Dat vind je hier.
Die Zumba Instructor Basic 1 training was trouwens niet het enige avontuur dat ik al in m’n achterzakken had toen ik de lange vlucht van Nieuw-Zeeland terug naar België nam. Ik passeerde tijdens die 3 maanden door Europa op mijn fiets in Slovenië en verbleef 1 nacht op een camping net buiten Postojna. De camping was nog helemaal nieuw, maar de vrouw die de camping uitbaatte wist duidelijk van wanten en had al wat jaren business runnen achter de rug.
Ze kende me vrijwel niet, maar had me toen al praktisch een job aangeboden voor de zomer nadien - de zomer na mijn avontuur in Nieuw-Zeeland dus. En dat was dus exact het avontuur dat ik in m’n achterzakken had toen ik mijn opleiding tot Zumba Instructor volbracht had. Ik stuurde in Nieuw-Zeeland nog een berichtje naar Gisela en het was al praktisch in kannen en kruiken: vanaf midden juni tot en met midden september zou ik aan het werk gaan op deze camping. Ik zou daar een slaapplek en een oude, maar gezellige auto krijgen om mee rond te ‘sjezen’ op m’n vrije dagen.
Klinkt goed, toch? Ja, ik had er alleszins dik goesting in om eraan te beginnen. Ik wou wel niet opnieuw het vliegtuig nemen - mijn ecologische voetafdruk was dat jaar door de vluchten in en door en van en naar Nieuw-Zeeland al mammoet groot - dus ik zocht een alternatief. Want ik wou natuurlijk ook na 4 maanden zonder fiets wel echt terug op avontuur met m’n fiets.
Ik fietste dus naar Nederland, kampeerde daar een nachtje, nam de Flixbus van Nederland naar Duitsland naar Italië en fietste tot in Slovenië op wat toen wel de heetste dag van het jaar leek te zijn. Maar ik ben er geraakt: op Camp Plana en mannekes, dat is een coole plek! Lekker eten, gigantisch prachtige natuur in de omgeving. En ik beleefde opnieuw een geweldig avontuur, ik werd betaald om een job te doen die echt geweldig tof was - over ‘t algemeen dan toch. Ik mocht Zumba geven, mensen verwelkomen, drankjes en lekker eten aanbieden, informatie geven over de omgeving in verschillende talen… En op mijn vrije dagen nam ik die gezellige auto (van volgens mij wel 50 jaar oud maar hij bracht me waar ik wou geraken), reed ik richting de bergen of de zee & had zo de perfecte versie van #elkedagvakantie. Ik leerde ook echt mega toffe mensen kennen daar op de camping, of in de omgeving tijdens het hiken. Klinkt goed, toch?
Ja, was het ook. Tot er zo wat gekke dingen begonnen te wringen. Want ik mocht wel mensen verwelkomen, maar niet de Slovenen. Ik mocht in m’n vrije tijd wel op uitstap gaan, maar niet zomaar met eender wie ik leerde kennen. En ik mocht wel mee-eten, maar toch ook wel niet te veel. En als het ging over communicatie, werd er heel vaak in het Sloveens dingen besproken - dus ik zo ijverig, enthousiast & taal-leergierig als ik was pikte snel wat Sloveens op en kon dus ook na een week of 3 een beetje basis van die gekke taal oppikken, en ook dat was iets wat niet helemaal positief ontvangen werd.
Net voor 1 van mijn tripjes naar de bergen, had ik even een soort van afstemmoment met de bazin en bleek dat blijkbaar toch niet alles volledig verliep zoals zij het hadden gezien. Het gesprek was wat raar, maar op zich wel op een constructieve noot afgerond. Ik met plezier en goesting de bergen in, tot ik de volgende dag m’n internet aanzette, de werkplanning voor de volgende 3 weken doorkreeg en mijn naam niet zag verschijnen.
Je raadt het al: ze vonden mijn aanwezigheid daar dus blijkbaar toch niet zo gezellig. Ik kreeg een vage reden van het ontslag en een dag of 3 om mijn biezen te pakken en weg te wezen.
How, Joske. Ik weet niet of jij al ooit ontslagen werd, ik vond dat eerlijk gezegd maar niks. Voelt een beetje als falen, niet? Plus ja, ik had m’n tent en fiets daar wel, maar ik had wel echt geen plan verder. Ah nee, mijn plan was daar nog werken, voor de volgende 2 maanden. Dus ik ging als een gek berichtjes sturen naar andere toeristische plekken in de buurt, of ze daar nog een enthousiaste Belg konden gebruiken. En in die hele resem van berichtjes en googlen (allemaal op m’n gsm, heel handig natuurlijk - kan je je wel inbeelden), kreeg ik uiteindelijk de boodschap dat ze mij eigenlijk wel echt diezelfde avond nog wilden zien vertrekken. Dus dat deed ik dan, met zo goed als geen dank je wel en dus vooral dikke tranen van mislukking. Ik had net de geweldige schoonheid & gezelligheid van Slovenië wat mogen proeven, ik was aan het ontdekken dat toerisme een harde maar geweldig toffe sector is om in te werken. Maar dat sprookje eindigde dus best abrupt.
Zo snel wou ik het ook wel echt niet opgeven eigenlijk. En gelukkig had ik op 1 van m’n wandeltrips een gezellige Sloveen leren kennen. Andraž (lees: Andrahzj ongeveer zo) was niet zo vlot met Engels, maar ik vertelde je al wel eens: mensen kunnen ook verbinden als de taal niet het makkelijkste communicatiemiddel is.
Dus in dat moment van mislukkingstranen belde ik Andraž met de gekste vraag ooit, want ja: wij hadden mekaar misschien hoop en al 2 keer gezien. Ik vroeg hem om hulp. Want ook dat vertelde ik al: op momenten dat je het effe niet meer weet, is het echt wel helemaal oké om hulp te vragen en dan zal die er uiteindelijk ook zijn. Ik kon gelukkig voor een paar dagen bij hem terecht, om rustig aan nog wat van Slovenië te genieten en misschien nog een andere plek te vinden om toch de rest van de zomer nog aan het werk te gaan. Want sinds die financiële domper in Nieuw-Zeeland, wou ik wel echt even mijn bankrekening terug spijzen in die zomer. In het midden van het hoogseizoen als niet-Sloveen op zoek gaan naar een job in toerisme in Slovenië bleek al snel een onbegonnen zoektocht. Plus, ik moest mentaal ook wel even bekomen van dat ontslag dat eigenlijk best onverwacht en op een botte manier gebeurd was. Dus, ik besliste naar huis te fietsen. Niet helemaal van Postojna naar huis, wel gewoon een paar dagen terug fietsen richting Italië en van daar opnieuw (een maand na aankomst) de Flixbus op naar huis toe. Blijkbaar was die dag van m’n oorspronkelijk aankomst in Slovenië niet de heetste van die zomer. Nee nee, dat waren de 5 dagen dat ik van Slovenië door het Noorden van Italië naar Milaan fietste. Herinner jij je nog de hittegolf in 2019? Ik wel, ik fietste toen door het warmste stuk van Italië.
Anyway, net voor ik bij Andraž uit Postojna vertrok belde ik ook even met Sam. En nu komt de inspiratie voor jou uit heel dit verhaal, want: “First the sh*t, then the shift” zoals ik al zei.
Zowel Andraž als Sam boden me in een moeilijk moment hulp.
Andraž bood hulp door de oplossingen die ik toen even niet zag, zelf te gaan zoeken. Hij gaf me een slaapplek en lekker eten, zocht mee naar een nieuwe job en zorgde ervoor dat ik - in mijn ogen - het prachtigste deel van Slovenië (Triglav National Park) kon bezoeken, en dat zelfs met mijn lieve Florre die toen (Toevallig? Ik denk het niet!) ook in Slovenië was.
Het is trouwens daar, door die lieve @florencesglobe dat foto's zoals de deze gemaakt werden.
Sam bood ook hulp, vanuit Iran per telefoon (hij was toen al gestart aan zijn “Ik fiets van Herentals tot wanneer mijn gat zeer doet” - daarover later meer). Hij had natuurlijk van daaruit niet de mogelijkheid om mee naar oplossingen te zoeken. En toch hielp hij me zowaar meer dan Andraž had geprobeerd. Sam en ik kenden elkaar al langer, en Sam kon toen - al dan niet bewust - inschatten dat ik na die stevige domper gewoon effe het geloof in mezelf was verloren. Ik vermeldde het al eens: in ‘t algemeen ben ik best oplossingsgericht en optimistisch. Op momenten zoals toen ben ik dat echt helemaal niet. Mijn onzekerheid & twijfels nemen de bovenhand, dat is mijn ‘platte pannenkoek’-versie zoals ik die nu noem.
Wat Sam deed was niet oplossingen aanreiken, maar wel ervoor zorgen dat ik de oplossingen zelf terug kon zien. En dat was best simpel, namelijk door mij terug in mijn kracht te zetten. Hoe deed hij dat toen? Geen idee. Maar hij haalde mij uit mijn “platte pannenkoek”-staat en ik voelde mijn lichtje van positiviteit en oplossingen zoeken & vinden terug aangaan.
Ik vertel het nu zo aan jullie en dan klinkt het misschien allemaal stevig logisch. Of misschien ben je helemaal in de war geraakt van die pannenkoek en dat lichtje. Wel, sta me toe dat even uit te leggen, zodat jij er ook het jouwe mee kan doen.
Mijn anti-versie: dan ben ik een platte pannenkoek. Dan ben ik onzeker, ga ik snel in de verdediging, eet ik alle dingen die mijn lichaam eigenlijk minst van al nodig heeft, zoek ik bevestiging bij Jan en alleman (in dit geval zowel Andraž als Sam als Thim - maar da’s voor later), en probeer ik alles tegelijkertijd te doen en doe ik eigenlijk helemaal niets. Zowel mijn taal, als mijn lichaamstaal, als mijn focus duwt mij in een negatieve spiraal. Mijn beste versie: dan ben ik een krachtig lichtje (of zoals ik het liefst in het Engels zeg: power light house). Ik ben empathisch en zelfzeker, ik luister en ben nieuwsgierig, ik zorg voor (alle delen van) mezelf en daardoor ook voor anderen, ik ben gefocust en vertrouw dat alles goed komt als ik gewoon mezelf ben - met al z’n perfecte imperfecties. Zowel mijn taal, als lichaamstaal, als focus brengt mij naar waar ik wil zijn - groeiend en waardevol voor de wereld.
Ik ben allebei die versies. Die twee bestaan, het zijn twee kanten van me. Ze zijn niet zo zwart-wit, soms lopen ze wat door elkaar, maar ze zijn er allebei.
En die twee versies, die ben jij ook. Niet met die namen, die gedragingen en taal, maar wel op jouw manier. Sinds ik die twee versies opschreef (door de oefening van Eva Daeleman in het boek Woman Up) en leerder wisselen tussen de twee (tijdens de trainingen die ik volgde bij Tony Robbins - coach der coaches), is m’n groei exponentieel vooruit gegaan.
Zoals ik dus zei: “First the sh*t, then the shift.” Ik kan het niet genoeg zeggen, maar: elk diep, donker hol waarin jij ooit zat & bewust uitkroop geeft je een kracht. Een extra bewustzijn, iets wat je bijgeleerd hebt en wat jou een beter mens maakt.
Dus: de oefening!
Wie ben jij in je antiversie?
Schrijf de naam, eigenschappen en activiteiten neer wanneer je die versie bent. Waar focus je op? Welke taal gebruik je? Welke lichaamstaal gebruik je? Maak er desnoods een tekening bij, om het nog meer concreet te maken.
Wie ben jij in je beste versie? Schrijf de naam, eigenschappen en activiteiten neer wanneer je die versie bent. Waar focus je op? Welke taal gebruik je? Welke lichaamstaal gebruik je? Maak ook de deze zo concreet mogelijk.
Ah, wacht? Jij dacht dat dit gewoon een blogje was? Nee nee, het is een verhaal, maar steeds met inspiratie erbij. Zodat ook jij elke dag opnieuw kan kiezen om jouw beste versie te zijn.
Wil dat zeggen dat ik altijd mijn beste versie ben? NOPE! Maar ik herken mijn platte pannenkoek sneller en duidelijker, en voel ondertussen hoe ik mijn lichtje terug kan aansteken.
Ik leer het ook aan mijn coachees, en ook zij ervaren al heel snel het verschil. Ze herkennen met dankbaarheid hoe ze al gegroeid zijn en herkennen kritisch hoe ze nog verder kunnen groeien.
Probeer het dus zeker en vast nu al even, want da's hier gratis coaching!
En laat me jouw twee versies even weten, want zoals je weet: ik ben nieuwsgierig!
Mocht je hier ook effectief een coachingstraject aan willen verbinden, laat het me weten. Want met z’n twee is zo’n kritische oefening net wat meer motiverend en minder deprimerend om te doen.
Oh, wat deed ik dan met dat lichtje in me daar in Slovenië?
Ik mailde naar V-Formation. En dat verhaal is voor de volgende keer!
Ik kijk er alvast naar uit om jouw lichtje te ontmoeten!
Veel liefs,
Elise
Comments